Rozdział 9

Znowu , nie przejmujmy się zdjęciem , bo piszę o nich jak z filmu ;)

ALVIN

Całą noc nie spałem , myślałem o Britt . Jak ja jej to wszystko wytłumaczę , jeżeli nie mogę nawet z nią porozmawiać ? Ona nie chce mnie widzieć i ma do tego pełne prawo ....

BRITTANY

Całą noc śnił mi się dzisiejszy dzień , a budziłam się z krzykiem. W końcu wstałam i poszłam do łazienki. Popatrzyłam w lustro i zmyłam makijaż , przebrałam się w dres i wróciłam do pokoju . Usiadłam na parapecie i wpatrywałam się beznamiętnie przed siebie.

ALVIN

Nie mogę tak tego zostawić , nie mogę ! Muszę coś zrobić ! Ale co , jak mnie nie chce słuchać ? Nie wiem , ale coś wymyślę !

Zszedłem smętnie na dół.

- Alvin, nie możesz tak siedzieć w domu- powiedział Dave - musisz albo coś zrobić , albo idziesz do szkoły.

- Obojętnie - odpowiedziałem - i tak bez niej nic nie ma sensu , smaku , koloru , zapachu .

- Alvin , Ty się zakochałeś ? - spytał delikatnie

- Nie -  powiedziałem piskliwie.Popatrzył na mnie podejrzliwie.- Nie wiem , poprostu nie mogę patrzeć jak ona cierpi przeze mnie,  nie mogę jeść , oddychanie sprawia mi trudność , nic nie ma sensu , wszystko jest szare , zlane , takie samo . Nic nie jest normalne, ale gdy tylko pojawi się obok - uśmiechnąłem się - Wszystko rozświetla swoim uśmiechem , gdy na coś patrzy , natychmiastowo świat nabiera kolorów , gdy mówi swoim pięknym głosem ptaki zaczynają śpiewać . Przy niej wszystko jest piękne. 

- Ale Cię mocno wzięło , to miłość od pierwszego wejrzenia - zaśmiał się ale zgromiłem go wzrokiem - masz 2 opcje. 1. Albo o niej zapominasz - przerwałem mu

- To jest niewykonalne.

- Opcja 2 . Walczysz , walczysz aż do skutku .

- Ale co ja mam zrobić jak nie chce mnie słuchać ?! - wybuchłem , a w moich oczach pojawiły się łzy.- Ona mnie nienawidzi .Ma rację , ma rację . Nie wiem co mam robić ..

- Napisz jej list , jeżeli Cię nie słucha to może chociaż przeczyta.- Najpierw spojrzałem na niego jak na wariata , a potem z dziękczynienie.  Wskoczyłem na niego i się wtuliłem jak 2 letnie dziecko . 

- Dziękuję Dave - szepnąłem. - Idę pisać .- pobiegłem szybko na górę , wziąłem kartki i zacząłem. 

GODZINĘ PÓŹNIEJ 

W moim pokoju wszędzie są porozrzucane pogniecione kartki , ale opłaciło się . Teraz tylko muszę przepisać na czystą kartkę... Po niecałych dziesięciu minutach był napisany cały długi list . Podszedłem do jej skrzynki , ale szybko się rozmyśliłem " Jej siostry tego jej nie przekażą ..."

Chwilę myślałem i wpadłem na genialny pomysł ! Wdrapałem się na wysokość Jej okna i wsunąłem to przez lekko uchyloną szybę . 

BRITTANY

Od samego rana płaczę jak głupia. Wiem , że nic mi to nie da. Próbuję się uspokoić ale to na nic. Nagle ktoś wszedł do domu , pomyślałam że to dziewczyny , bo kto inny ?

ALVIN

Siedziałem na parapecie i patrzyłem w Jej okno . Jeżeli to nie wypali , to i tak się nie poddam. Nagle do jej pokoju wszedł jakiś Wiewiór ..

BRITTANY

Do mojego pokoju z wielkim hukiem wleciał .. Nie .. to niemożliwe ! Momentalnie przestałam płakać , a w moich oczach ukazało się przerażenie. To musi być jakiś koszmat , z którego zaraz się obudzę. Jego już tutaj nie ma ! Podszedł do mnie z tym swoim uśmieszkiem , który pamiętam dokładnie. Złapał mnie za łapkę , podciągnął do góry. 

- Teraz już mi nie uciekniesz- szepnął złowieszczo . - zapłacisz mi za wszystko - dodał. Znowu poczułam TAMTO uczucie , ten ogarniający  całą mnie lęk. Teraz nie odpuści , nikt go nie zatrzyma . Nikogo nie ma w domu , a ja się sama nie uwolnię . Próbowałam się wyrwać , a skończyło się to tym że dostałam w głowę i urwał mi się film ...

ALVIN

Co tam się dzieje ? Patrzyłem przez okno do pokoju Britt , a tam jakiś gościu ją bije i wynosi . O nie ! Szybko wybiegłem z domu i pobiegłem do Britt . Właśnie wychodził z domu z nieprzytomną Britt na łapach.

- Zostaw ją ! - krzyknąłem. Próbowałem ją mu odebrać ale na marne. Był za silny i wyższy ode mnie jakoś 10 cm. - Zostaw ją !

- Bo co mi zrobisz ? - zaśmiał się szyderczo - jesteś jeszcze dzieckiem , idź do mamusi. A o niej możesz już zapomnieć. - zaśmiała się ponownie. 

- Nie zostawię tak tego i nie dam Ci jej zabrać - warknąłem . 

- Młody , tracę już cierpliwość. Idź stąd. 

- Nigdy ! - w odpowiedzi szybko mnie odepchnął i poleciałem na szafki.

- Auu ... Brittany !!!!! - szybko się podniosłem ale było już za późno . Pobiegł i nie zostawił żadnego śladu. - NIE !!!!! TO NIE MOŻLIWE !! DLACZEGO , DLACZEGO ONA ?! CO ONA ZROBIŁA ?! BRITTANY !'- zanosiłem się gorzkim płaczem na środku podwórka. - Brittany - szepnąłem . To moja wina. Gdym przyszedł wcześniej , gdybym go zatrzymał , Britt byłaby bezpieczna tutaj.Siedziałbym tak całą noc gdyby nie moi bracia i wiewióretki którzy wrócili ze szkoły .

- Alvin , co Ci się stało ?! - podbiegł szybko Szymon.

- O-ona ... J-jej n-n-nie mmma .. To mo-moja -w-wi-wina - chlipiałem .

- Ale ... jaka ona ? - spytała nieśmiało Żaneta.

- B-brit-brittany - szepnąłem i wybuchłem niepohamowanym , gorzkim płaczem. Moi bracia szybko wstali , podnieśli mnie i ruszyliśmy do domu dziewczyn. Nie pytały się nawet i rozwaloną szafkę.

Przez około godzinę siedzieliśmy jak posągi na kanapie . Już się uspokoiłem , bo wiedziałem że czeka nas poważna rozmowa.

-Opowiedz nam wszystko od początku - powiedział Szymon. 

- Siedziałem w pokoju i patrzyłem się w jej okno. Nie wiedziałem co robić , więc próbowałem coś wymyślić . Nagle do jej pokoju wparował jakich wielki , gburowaty skó... - przerwałem widząc minę Szymona-  fagas i zaczął się z nią szarpać. Natychmiastowo poleciałem do Waszego domu i próbowałem go zatrzymać . Bri-brittany była nieprzytomna. Trzymał ją na rękach . Próbowałem go zatrzymać ale nie dałem rady . - przestałem nad sobą panować. Wtuliłem się w Szymona siedzącego obok i zacząłem płakać - to mo-moja win-na ... Gdybym przy-przyszedł chwil-chwilę wcze-wcześniej a-albo g-gdy-bym sob-bie n-nie ża-żartował t-t-to bym p-przy n-n-niej -b-był ... B-była -bby t-tteraz w szko-szkole ! By-była by tut-tutaj - z-ze mn-mną - ostatnie słowa szepnąłem. 

- To nie twoja wina. Nie mogłeś tego przewidzieć .... Ale musimy coś wiedzieć . Powiedz nam , opowiedz nam o tym zdjęciu. - powiedziała Eleonora. Uspokoiłem się trochę i zacząłem.

- W niedzielę grałem w parku w piłkę z kolegami. Ta dziewczyna ze zdjęcia , czyli Charlene to moja dawna przyjaciółka ... Przyszła do parku zawołała mnie. Na początku jej nie poznałem , ale później podbiegłem i przytuliłem. Nagle mnie pocałowała. Szybko ją odepchnąłem , a ta zaczęła przepraszać . Ktoś nam zrobił zdjęcie i dał B-bri - Brittany. 

- Och ... przepraszam myślałam , że zrobiłeś to specjalnie .. Czyli , że to wszystko to jedno wielkie nieporozumienie ? - spytala Żaneta.

- TAK , MÓWIŁEM WAM -oznajmiłem ..- Ale nie to jest teraz ważne - przerwał mi Szymek.

- To nie mógł być przypadek , że ktoś tak szybko zrobił zdjęcie. To musiało być zaplanowane ..

- SZYMON ! BRITANY KTOŚ PORWAŁ , WYWIÓZŁ NIEWIADOMO GDZIE !! NIE BĘDĘ SIĘ TERAZ ZASTANAWIAŁ NAD TAKIMI GŁUPOTAMI ! - wybuchłem. Nie mogę pojąć dlaczego siedzimy tak bezczynnie. 

- A co my możemy zrobić ? Policja ? Przecież my jesteśmy ZWIERZĘTAMI Alvin. 

- Chcecie tak ją zostawić ?! 

- Nie. Ale zacznijmy jutro , ochłońmy , wypocznijmy , bo czuję że szybko nie przestaniemy szukać a jest już późno... Ciemno i i tak teraz nic nie zrobimy . Rano zawiadomimy Dave'a i zaczniemy poszukiwania - przemowa Szymona była .. przekonująca. Niechętnie się zgodziłem , bo miał rację. 

- Mam prośbę dziewczyny .. czy mógłbym zostać u niej w pokoju ? - spytałem .

- Jasne - powiedziały cicho . - Chłopaki , może zostaniecie u Nas ?

- Jeżeli to nie problem ... pójdę tylko wytłumaczyć Dave'owi i wracam z piżamami . - powiedział Szymek  .

Skierowałem się do Jej pokoju i otworzyłem drzwi. Zobaczyłem ten królujący róż i wciągnąłem zapach malinowych perfum.Zamknąłem drzwi i skierowałem się do gitary. Usiadłem na parapecie i zacząłem grać. 

Oczy twe tak pragnęły czułości, 

Twoje usta nadawały życiu sens ,  
Włosy gdzieś wirowały w nicości fal 
Dłonie Twe dotykały pięknie tak. 

Bo to, co dla mnie miało sens, odeszło razem z Tobą. 
Tu czekam tu, wciąż kocham Cię, choć poszłaś inną drogą. 

Jak mam żyć? 
Jak mam prosić o więcej? 
Skoro los żadnych szans nie daje mi. 
Chciałbym znów, 
Poczuć powiew miłości , 
Móc jak dawniej, dla niej kochać, dla niej żyć.

Bo to, co dla mnie miało sens, odeszło razem z Tobą. 
Tu czekam tu, wciąż kocham Cię, choć poszłaś inną drogą. 

Bo to, co dla mnie miało sens, odeszło razem z Tobą. 
Tu czekam tu, wciąż kocham Cię, choć poszłaś inną drogą.

Bo to, co dla mnie miało sens...
Odeszło razem z Tobą...

Dlaczego ona ? Co ona zrobiła ? Nagle poczułem pod sobą coś twardego . Wyciągnąłem .. puszkę. Puszkę Brittany . Przytuliłem ją i zacząłem płakać. Nie obchodziło mnie , że jestem chłopakiem. Nie obchodzi mnie nic . Wstałem i udałem się do łazienki . To co tam zobaczyłem powaliło mnie na kolana .. Była tam zakrwawiona żyletka ... " ONA SIĘ PRZEZE MNIE POCIĘŁA ?! " Poczułem jeszcze większe poczucie winy ...Mogła się zabić , przeze mnie ... Wyszedłem z łazienki i położyłem się na Jej łóżku . Wtuliłem się w jej poduszkę pachnącą truskawkowym szamponem . Spojrzałem na zegarek obok łóżka z .. naszą podobizną . Zdziwiłem się ale tylko trochę . Normalnie to bym się zaśmiał , ale teraz... Dlaczego to nie może być sen ?! Szybko usnąłem ...

"Siedzę właśnie z Britt na chemii . 

 - Serio Alvin , serio ? - zaśmiała się widząc narysowaną gitarę- jest śliczna. Dziękuję - uśmiechnęła się i mnie przytuliła. 

- Nie ma za co - odwzajemniłem uścisk - dla mojej księżniczki wszystko.

Nagle wleciał do sali jakich koleś i wyrwał nieprzytomną już Brittany z moich objęć . Chciałem go zatrzymać , ale nagle zostałem przywiązany do krzesła . Britt szepnęła tylko z łzami 

- Pomóż mi , błagam "

-AAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAA !!!!!!!! - obudziłem się z krzykiem . Usiadłem na łóżku i próbowałem się uspokoić. Niechętnie wyszedłem z Jej pokoju i zszedłem na dół . Wypiłem szklankę wody  i w tym czasie zeszła reszta. 

- Cześć - powiedzieli .

- Hej - mruknąłem . - Dave już wie ?

- Tak , zaczął poszukiwania z policją od samego rana . Ale my też mamy szukać , w końcu jesteśmy mniejsi - zaśmiał się Szymek . 

- Na serio masz nastrój do żartów ?!

- N-nie - przestraszył się chyba . 

- Idziemy już ? - zniecierpliwiłem się .

- Tak - odpowiedzieli chórem i ruszyliśmy na poszukiwania. 

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Tak , tak wiem . Krótki i beznadziejny ... Ale nie mogłam go napisać przez 2 dni ! > < . Mam dość tego rozdziału więc go już dodaję .... A Wam jak się podoba ? Czekam cierpliwie na opinie :) 

Co byście chcieli w następnym ? Napiszcie , jak macie jakiś pomysł :D

Przypominam też o konkursie :D Termin przysyłania prac mija 05.01 . ;)