To dla mnie bardzo trudna decyzja, i nie piszę jej pod wpływem chwili, tylko wielotygodniowych przemyśleń. Jednak zwodzenie Was, że zacznę pisać, zwodzenie samej siebie i stwarzanie sobie wyrzutów sumienia, nie ma sensu. Jest mi naprawdę trudno to pisać, chcę przekonać sama siebie że podejmuję słuszną decyzję, ponieważ wiem że już po prostu naprawdę nie mam czasu na prowadzenie czynnego, aktywnego, regularnego bloga. Obowiązki szkolne w liceum znacznie mnie przytłaczają, nie mam czasu na nic innego oprócz nauki... Dlatego też z bólem serca chciałam Wam uczciwie i sprawiedliwie powiedzieć, że kończę tego bloga.
Najprawdopodobniej nie pojawią się nowe posty, chyba ze coś mi się odwidzi i znajdę jakoś czas. Chcę być wobec Was fair, gdyż bardzo wiele wszyscy dla mnie znaczycie. Z tym blogiem wiążą się niezapomniane chwile, momenty, emocje, wzloty i upadki. Zawsze pozostanie mi do niego sentyment. Zawsze będzie w moim sercu. Wy zawsze będziecie w moim sercu.
Jednak mimo wszystko wiem, że tak będzie lepiej. Płaczę teraz jak głupia nad klawiaturą, bo serce mi się kraje że muszę zakończyć coś na co tak ciężko pracowałam, a sukces odniosłam dzięki Wam. Nigdy Wam tego nie zapomnę. Wszyscy czytelnicy i komentatorzy tego bloga przyczynili się do wzrostu mojej pewności siebie, wiary w swój własny talent i mojej ogólnej zmiany na lepsze. Bardzo, bardzo, bardzo Wam dziękuję za każdą chwilę spędzoną na tym blogu, nad czytaniem moich wypocin, za nawet jedno słowo w komentarzu i każde wyświetlenie. Mam u Was dozgonny dług wdzięczności.
Kocham Was i możecie być pewni, że nigdy nie zapomnę o tych opowiadaniach, wiernych czytelnikach i oddanych komentatorach. Dziękuję po raz setny w tym, najpewniej ostatnim, wpisie. Mam nadzieję że czasem pomyślicie o mnie ciepło. Nigdy Was nie zapomnę. Życzę Wam szczęścia, weny i odwagi do rozwijania swoich pasji.
Miejmy nadzieję, do zobaczenia!
P.S. Nadzieja umiera ostatnia. Nigdy jej nie traćcie. Bądźcie silni, odważni i nie traćcie czasu. Mówcie otwarcie o swoich uczuciach!
