Rozdział 15

Heyooo :*

Rudowłosa uchyliła powieki i lekko się uśmiechnęła czując ciepłe promienie słońca wpadające przez okno pokoju. Wzięła głęboki wdech lecz napotykając opór swoich żeber wypuściła powietrze. Przeciągnęła się powoli, a na koniec stwierdziła iż zakwasy są już mniejsze lecz nadal wszystko ją boli. Wstała i owinąwszy się szlafrokiem podeszła do szafy, z której wyjęła czarne rajstopy, bordową spódnicę, biało czarną bluzkę i szary sweter, a do tego czarne buty na podwyższeniu, gdyż stwierdziła że nie może wyglądać tak zwyczajnie jak wczoraj, nawet pomimo ran. Siniaki i strupy które nie zostały zakryte ubraniem zakamuflowała makijażem, również na twarzy, a oczy podkreśliła mocnymi czarnymi kreskami. Włosy pozostawiła rozpuszczone lecz spięła grzywkę z tyłu i gdy spojrzała w lustro wreszcie zobaczyła swoje rozpoznawalne czerwone wargi i umalowane na biało paznokcie. "Wreszcie wyglądam jak człowiek'' - pomyślała i mimo zmęczenia wyszła na korytarz i skierowała się na stołówkę.

Sara otworzyła oczy i energicznie usiadła natychmiast odwracając się w stronę okna. Niestety westchnęła głęboko zauważając, iż leje jak z cebra.
- Cudowna sobota - mruknęła i już z mniejszym entuzjazmem wsunęła stopy w ciapy. Pogłaskała czule śpiącą Catie i wyszła na korytarz. Ziewnęła głęboko i spojrzała mimowolnie w prawo. Dawno tam nie była.. żołądek wywrócił jej się na drugą stronę a ona położyła rękę na klamce. Już uchylała drzwi, prawie poczuła zapach tego pomieszczenia, prawie wypełniło ją to wszystko.. i zagrzmiał dzwonek do drzwi. Sara jęknęła w geście protestu ale zeszła na dół. Odebrała z krzywym uśmiechem gazetę i skierowała się do kuchni, gdzie zaparzyła sobie kawę. Nagle w połowie drogi jej szklanki z napojem do ust zamarła.

Brittany usiadła na swoim normalnym miejscu, na samym środku sali. Zacisnęła szczęki by nie pisnąć gdy usiadła i odciążyła żebra. Odetchnęła z ulga i rozejrzała się dookoła. Jest Mindy i Fabian, siedzą razem z uśmiechami, trochę poobijani. Barni właśnie wchodzi.. Cleo.. Cleo.. Brittany rozejrzała się ale ujrzała tylko Marka który szedł z Zeinem oboje bladzi jak ściany. Cleo to ich siostra... Dziewczyna wstała i podeszła do chłopaków zasiadających w jak najdalszym końcu sali.
- Zien, Mark, co się stało? - zapytała siadając obok nich na chwilę.
- Nie zdążyłem - powiedział cicho Mark.
- Mogłem jakoś ją uratować.. - dodał Zien. Brittany od razu zrozumiała.
- Tak strasznie mi przykro... - spuściła głowę. Na prawdę było jej przykro. Przyjechały z Cleo tego samego dnia.. Przytuliła chłopaków i odeszła na swoje miejsce. Daniel, Gabi i Helena stali mocno poranieni i wybierali śniadanie. Dziewczyna zdecydowała się zrobić to samo i nałożyła sobie na tacę porcję zimnej jajecznicy. Gdy znów wracała do stolika kątem oka zauważyła Claudię z przyjaciółmi i Jessicę z Ivanem, która była poturbowana, blada, posiniaczona i pokryta krwią pomieszaną z błotem. Gdy ją zobaczyła odczuła falę dzikiej satysfakcji i z dziarskim uśmiechem usiadła rozpromienioną twarzą prosto do niej. Widziała jej zawistne spojrzenie zniekształcone przez skrzywiony wyraz twarzy i już wiedziała, że to będzie jej dobry dzień. Gdy tylko mogła zacząć się martwić gdzie się podział jej przyjaciel, jak na zawołanie Sebastian usiadł obok niej z wielkim bananem na twarzy i tacą zapełnioną jedzeniem w rękach.
- Dzień doberek - zaczął głośno i wesoło - co ty w takim dobrym humorze? - zapytał zaczynając pierwsze danie, kiełbaski.
- Jak ty możesz to jeść - skrzywiła się ruda - a mój nastrój spowodowany jest stanem fizycznym naszej Jessici - powiedziała z jeszcze szerszym uśmiechem, o ile było to możliwe.

- LEO! - krzyknęła nagle brunetka i poleciała na górę nie zważając na stłuczoną szklankę i rozlaną kawę. Wleciała jak burza do pokoju swojego chłopaka.
- Co się stało Księżniczko? - mruknął przecierając sobie oczy. Sara usiadła obok niego i popatrzyła mu w oczy - mała, co jest? - usiadł nadal przykryty kołdrą i włożył jej za ucho zagubiony kosmyk włosów.
- Dzisiaj Eurowizja - powiedziała smutno.
- Przecież uwielbiasz ten program - chłopak ściągnął brwi.
- Tak - westchnęła - bo zawsze śpiewałam piosenki których się nauczyłam na pamięć razem z Brittany... i wysyłałyśmy miliony sms'ów ze wszystkich telefonów w domu - spuściła głowę i wtuliła się w chłopaka.

W tym samym Żaneta i Szymon siedzieli na balkonie czytając książki na poziomie studiów z rozszerzonej biologii w promieniach słońca.
- Szymon.. - zaczęła dziewczyna - a tak właściwie to gdzie jest Alvin? Coś za długo go nie widziałam.. - zapytała i choć początkowo Szymon był całkowicie spokojny i skupiony to po kilku sekundach jego twarz spoważniała.
- A nie ma go w domu? - zmarszczył czoło - byłem pewien że chodzi na treningi i wraca późno.
- W sobotę nie ma treningów.

- Ek chem - odchrząknął Chang wchodząc, jak codziennie, na scenę.
- Jak Cię boli gardło Chang, to polecam wywar z pokrzywy! - krzyknęła Brittany a przez salę przeszedł cichy chichot, lecz mężczyzna nie zwrócił na niego uwagi.
- Dziękuję panno Miller za troskę, ale niedługo otoczy ją pani kogoś innego - dopiero teraz Brittany i Sebastian zauważyli że Chang jest w promiennym nastroju.
- Na początek chcę wyrazić głęboki żal z powodu straty Cleo. Dzisiaj niedziela, więc nikogo nie losujemy a od jutra kończą się wszystkie immunitety. Życzę wam miłego dnia!
- A żeby pana tarantule zagryzły! - krzyknęła za nim Brittany przekrzykując wymuszone oklaski.
- Seba, spotkamy się później, muszę iść z kimś porozmawiać - rzuciła i szybko odleciała w stronę wychodzącej dwójki nastolatków. Złapała ich już za drzwiami, na prawie pustym korytarzu. Oboje odwrócili się w jej stronę z zaskoczeniem i przerażaniem wymalowanym na twarzy, a ona nie mogła uwierzyć własnym oczom. Patrzyła na nich, dotykała ich ramion.. po tylu latach.. Oczy zapełniły jej się łzami szczęścia a ona bez słowa rzuciła się im na szyje i mocno objęła. Dopiero po kilku sekundach odwzajemnili mocny uścisk, przez co dziewczyna odsunęła się.
- Przepraszam was, ale mam chyba złamane żebra - zaśmiała się cicho ale oparła się również o ścianę - Nie mogę uwierzyć.. tyle lat.. Jak wyście wydorośleli.
- Nie tylko my - odrzekła promiennie Eleonora - chyba nie musimy tłumaczyć jak my się tu znaleźliśmy..
- ..ale ty? - dokończył Teo - Też upozorowali wypadek?
- Nie. Śmierć przez chorobę. - wycedziła przez zęby rudowłosa - i to Elizabeth, nie mogę uwierzyć że macała w tym palce! - wybuchnęła dziewczyna ale po chwili się uspokoiła. Dosłownie sekundę później poczuła delikatną rękę oplatającą jej talię.
- Wszystko dobrze? Znowu się wydzierałaś - zaśmiał się chłopak.
- Jasne że tak, jak coś to zrobię ze szpilki wjeżdżam - oboje się zaśmiali, a dziewczyna znów przeniosła wzrok na siostrę i jej.. chłopaka?
- Jesteście razem? - wypaliła nagle, a blondynka wraz z towarzyszem na początku spłonęli rumieńcem lecz później kiwnęli głowami.
- Zauważyłam splecione dłonie - powiedziała wesoło ruda - to jest Sebastian, mój najlepszy przyjaciel, a to są Eleonora i Teodor, Ella to moja siostrzyczka.

- Ey, spokojnie, może jest tylko na cmentarzu - Sara od kilkunastu minut próbowała uspokoić Leo, który dostał szału.
- Albo zasiedział się na boisku - dodała Żaneta.
- Idę to sprawdzić - rzucili nagle oboje i wybiegli z domu. Dziewczyny westchnęły i padły na kanapę.
- To ja użyję magicznego urządzenia. Mojego telefonu - zaśmiały się obie i Sara wyjęła komórkę wykręcając odpowiedni numer.

- Halo? Alvin? Gdzie ty jesteś? 

- Sara, przepraszam, ale teraz nie mogę ci powiedzieć - odpowiedział spokojny głos w słuchawce - nie martwcie się o mnie. Wrócę. Obiecuję.

Rozłączył się, a dziewczyna została z głuchą ciszą.

- I co? Gdzie jest? 

- Powiedział że wróci, żebyśmy się nie martwili i się rozłączył - odpowiedziała nadal zdziwiona dziewczyna.

- Może potrzebuje trochę czasu.. 

- Tak ja bez chłopaków, więc jak wrócą to im powiemy - zaśmiały się i włączyły telewizor. Po kilku minutach Sara napisała do Any żeby do nich dołączyła, co dziewczyna bardzo chętnie zrobiła. Gdy tylko przyszła to nawet okropna pogoda za oknem wydawała się jakaś weselsza. Brunetce buzia się nie zamykała, a co chwilę dom wypełniał się głośnym i ciepłym śmiechem.

- Może zostaniesz dzisiaj z nami obejrzeć Eurowizję? Potem cię odprowadzimy - zaproponowała Żaneta.

- No jeżeli to nie problem, to chętnie - szeroko się uśmiechnęła - to mam świetny pomysł! - nagle energicznie wstała i klasnęła w dłonie - chodźcie do mnie, mam cudowne sukienki na Eurowizję! 

- W sumie.. dobra, chodźmy - odpowiedziały obie i wszystkie wyszły. 

Po zjedzonym śniadaniu, Brittany zadecydowała że wszyscy razem pójdą na spacer. Ella i Teo zgłosili się na ochotników do przygotowania prowiantu i jakiegoś koca, a Sebastian w tym czasie zaniósł Brittany do pokoju żeby zdjęła za wysokie buty, pomimo licznych protestów dziewczyny. 

Ruda z buntem w oczach stanęła po środku pokoju ciskając z błękitnych źrenic błyskawice sprzeciwu. 

- Nie zrobisz na mnie wrażenia - powiedział z szerokim uśmiechem - ubierz się tak, żeby ci było wygodnie mała, a nie żeby każdy facet się za tobą obracał - zaśmiał się, a dziewczyna wiedziała że nie odpuści. Usiadł na kanapie, a ona wpadła na genialny pomysł. Nie spuszczając z niego wzroku zdjęła zgrabnie bluzkę i wyszła ze spódnicy, zostając w samych rajstopach, butach i staniku. Widziała jak wzrok chłopaka ją wręcz pożera więc z satysfakcją powoli, uwydatniając co potrzeba, zostawiła ubrania na środku pokoju i weszła do łazienki - z której prosto mogła podejść do szafy nie wychodząc znów z pomieszczenia. Szybko i zwinnie zmieniła strój zostawiając makijaż w spokoju.

- Jeszcze sweterek - wyszczerzył się Seba.

- Jasne mamusiu - powiedziała głosem przepełnionym słodkim sarkazmem i nie ruszyła się z miejsca. 

- Bo sam ci wybiorę - zagroził lecz dziewczyna nie ruszyła się z miejsca tylko uniosła jedną brew z wyzywającą miną. Sebastian podszedł do szafy i wyjął z niej jeden z licznych swetrów. 

- Jeszcze mi podziękujesz - dodał gdy spakował go to swojego plecaka - idziemy - otworzył dziewczynie drzwi, przez które ruda powoli wyszła. 

Sara, Żaneta i Ana miały świetną zabawę przy wybieraniu sukienek przez kilka godzin, lecz w końcu zdecydowały się na swoje stroje. Sara miała blado fioletowy zestaw i białe szpilki, Żaneta zdecydowała się na czarną spódnicę z krótką, jeansową bluzką i do tego czarne obcasy, a Ana wybrała powalający, złoto-srebrny zestaw w którym wyglądała jak gwiazda. Zadowolone opuściły dom gospodarki i droga im minęła na chichotach spowodowanych ciągłymi spojrzeniami facetów. Nagle Żaneta stanęła uświadamiając jeden, ważny element. 

- Sara - szepnęła - Sara.. przecież.. przecież Brittany wykupiła bilety na finał Eurowizji.. wykupiła dla wszystkich, bo ona to przecież kocha. Dała mi te bilety, to miała być niespodzianka.. zamówiła nawet limuzynę, już w styczniu - spojrzała na siostrę i na Anę. Wszystkim trzem rozszerzyły się źrenice i nagle, na środku chodnika zaczęły piszczeć i skakać jak idiotki. Po kilku minutach były już pędem w domu i robiły ostatnie poprawki przed lustrem. Nagle do domu weszli Szymon i Leo którzy aż zaniemówili gdy zobaczyli trzy gorące laski stojące w przedpokoju. 

- Eeee - wykrztusili.

- K-kochanie.. ja.. o czymś zapomniałem? - wydukał Leo nie odwracając wzroku od ukochanej.

- W-właśnie.. - dodał Szymon zapatrzony w Żanetę. Dziewczyny zachichotały i szybko wyjaśniły sprawę. 

- Limuzyna już jest! Żan, masz bilety?

- Jasne że mam! Jedziemy! - krzyknęła okularnica i wszyscy razem, w świetnych nastrojach, wyruszyli w drogę na świetną imprezę do Sztokholmu. 

Brittany, Sebastian, Eleonora i Teodor spędzili cudowne popołudnie na spacerze i pikniku, w pełnym słońcu. Dziewczyny cały czas paplały, a chłopaki świetnie się bawili grając w piłkę. Około godziny osiemnastej postanowili wrócić do ośrodka. Rozstali się już na wejściu, ponieważ Ella i Teo mieszkają w zachodniej części ośrodka, a Brittany i Sebastian - w południowo-wschodniej. 

- Nogi mi odpadają - jęknęła dziewczyna gdy już weszli na swoje piętro - żebra zresztą też. 

- Powinnaś iść do uzdrowicielki i to wyleczyć - mruknął chłopak.

- O nie, co to to nie! Chwila.. to zawsze było zamknięte - ruda ściągnęła brwi i cicho i powoli podeszła do uchylonych drzwi.

- Chang, ona cię zabije jak się dowie - powiedział jakiś chłopak. Brittany kątem oka zauważyła, że wyglądał na około szesnaście lat, a na plakietce z imieniem miał napis:

INFORMATYK GŁÓWNY

BARTOSZ ZENIX

- To ją zmiękczy - odpowiedział wesoło Chang - a w następnym losowaniu będzie ona. Wraz z nim - Brittany stanęła na palcach i wychyliła trochę głowę, nie mogąc uwierzyć w to co widzi. Związany, z pustymi oczami, na fotelu. Zamarła. W ostatniej chwili Seba złapał ją w locie i szybko zaniósł do pokoju. 

- To on - szepnęła - Jest tutaj. Alvin.

*******************************************************************************

Heeeeeeeeey!! :D Jaka ja zła... :* Podoba się? Sorki że dopiero dzisiaj, ale wczoraj leciała Eurowizja...xD :D 

Poproszę o ocenkę 1-10 ^^

Oraz oczywiście czy się podoba ^^

I przypominam o ASK-u i zabawie!! :D 

A co u Was tak ogólnie? Juro poniedziałek.. urgh! HELP!! ><