Fanfick: Wilczek Miekkie Lapki

   Spoglądam w okno autokaru jadącego krętymi górskimi drogami.

   W górę, w górę…

   Wzdycham znudzona i zmęczona. Przyjaciele usiedli z tyłu – dla mnie miejsca nie starczyło. Siedzę więc sama gdzieś na przodzie pojazdu pełnego ludzi. Ukradkiem zerkam za siebie, na przyjaciół. Rozmawiają wesoło, śmieją się, pewnie cały autobus ich słyszy. Byłabym tam, robiła to, co oni: wygłupiała się w najlepsze, ale dla nie było miejsca. Więc siedzę samotnie, wpatrzona w widok za brudną szybą.

W górę, usłysz nas…

Myślę o naszym wyjeździe. O jeździe na nartach. Już zapomniałam, jak to jest. Ale sobie przypomnę. Zastanawiam się, jak będzie wyglądał nasz domek, który wynajęli chłopaki. Myślę też, co jeszcze będziemy robić, bowiem góry to nie tylko stoki narciarskie. Zwierzęta walczące o życie, rośliny w tej porze roku pokryte szronem, rwące strumienie, nigdy niezamarzające i leniwe rzeki skute lodem.

W górę, w…

Autokar zatrzymuje się gwałtownie, a ja opadam na oparcie. Zaintrygowana wychylam się do przodu. Och, to tylko łania przebiega przez jezdnię. Gdy wóz rusza silnik warczy zbulwersowany. W górę, krętą drogą.

Wyjmuję słuchawki, podpinam je to telefonu. Po chwili słyszę kojące dźwięki muzyki. Zwiększam głośność na tyle, by nie słyszeć krzyków towarzyszy podróży, albo przynajmniej je zagłuszyć. Ustawiam playlistę żeby leciała w kółko, po czym blokuję ekran i chowam smartfon do kieszeni.

W górę, w górę…

 Znów patrzę na widok za oknem, na przepaść tak blisko drogi. Przecieram zabrudzoną szybę rękawem, ale niewiele to daje. Wzdycham zrezygnowana, ale nie odwracam wzroku. W zapadającym mroku jest coś, co mnie przyciąga. Przed oczyma migają mi ośnieżone sosny, jodły i świerki, rzadziej widzę pozbawione zielonych ozdobników drzewa liściaste. Przez jakiś czas w pobliżu drogi płynie jeden z rwących strumyków, ale potem znika.

Uwierz...

Rozbrzmiewa muzyka celtycka, a nutom towarzyszy wycie wilka. Zamykam oczy i drżę lekko. Nie ze strachu czy z zimna. W sumie nie jestem pewna, dlaczego. Po moim ciele przebiega kolejny dreszcz, gdy muzyka przybiera na sile. Zaczynam oddychać troszkę szybciej, otwieram oczy, nieświadomie sięgam do kieszeni i zwiększam głośność na full. Następnie, wciąż nie w pełni świadomie zmieniam ustawienia, by leciał tylko ten utwór. Patrzę w okno, w pogłębiającą się ciemność. Gdzieś w tym mroku jest przepaść, metr czy dwa za barierką. A w przepaści? Nie wiem, ale coś mnie ciągnie w jej stronę.

Spójrz  w górę, usłysz pieśń…

Wzdrygam się i zdejmuję z głowy słuchawki. Im dłużej jedziemy, tym głos robi się wyraźniejszy. Przybiera na sile, jest coraz pewniejszy. Myślę, że mam jakieś schizy, ale i tak rozglądam się po najbliższych pasażerach. Gruby facet za mną śpi, przede mną siedzi kobieta z dwójką małych dzieci oglądających film na tablecie. Natomiast po przeciwnej stronie miejsce jest puste. Zakładam słuchawki, rozbrzmiewa mroczna, tajemnicza, a zarazem cudowna muzyka celtycka.

W górę, w górę…

- Dość! – fukam zdenerwowana.

Kobieta z dziećmi odwraca się i patrzy na mnie zdumiona. Zawstydzona wskazuję ręką telefon. Ona kręci głową, jakby mówiła „studenci”. Mimo to mogę odetchnąć z ulgą, bo razem z gardzącym spojrzeniem kobiety zniknął tajemniczy głos.

Jest już tak ciemno, że widzę tylko kontury najbliższych drzew. Mimo to przez resztę drogi uparcie patrzę w szybę i słucham muzyki.

Po blisko godzinie autobus zatrzymuje się na mojej, znaczy naszej stacji. W rękę biorę torbę z ubraniami i kaskiem na narty, a na ramiona zakładam mały plecaczek. Wysiadam wyjściem obok kierowcy, podczas gdy przyjaciele opuszczają pojazd z tyłu. Podchodzą do mnie, nie przestając wesoło trajkotać.

- Jenn, masz mapę? – pyta Sue, gdy już stoją obok mnie.

Kiwam twierdząco, po czym grzebię w torebce, by po chwili wydobyć plan. Sue włącza latarkę w telefonie, podczas gdy Sam i Marc studiują mapkę. Patrzę na nich z mieszanymi uczuciami. Cieszę się, że zaprosili mnie na wspólny wyjazd, ale jednocześnie mam wrażenie, że zrobili to tylko z grzeczności. Wzdycham ciężko i rozglądam się po okolicy. Oczywiście niewiele widzę, jedynie zaspy śnieżne, w których odbija się nikłe światło z telefonu.

W górę, w górę…!Niech rozbrzmi pieśń…!

Nagle w mroku, dokładnie naprzeciwko mnie, rozbłyskają dwa żółte punkty. Serca zaczyna mi bić szybciej, w głowie pojawia się jedna, ale natarczywa myśl: wilk. Robię krok w stronę przyjaciół, a świecące punkty podążają za mną. Jeśli to faktycznie wilk, powinnam ostrzec grupę. Ale nie robię tego. Odkładam torbę obok nich i siląc się na wesoły ton oznajmiam:

- Muszę skoczyć… Wiecie co.

Idę w mrok rozświetlając sobie drogę nikłym światłem telefonu i uważnie obserwując błyszczące lampy. Śnieg skrzypi mi pod butami, nie słyszę już przyjaciół, a dwa błyszczące punkty podążają równolegle do mnie. Nie czuję strachu, chociaż powinnam. Powinnam bać się o życie, a ja z dreszczem podekscytowania idę w las, niebezpieczne góry, obok niebezpiecznego drapieżnika.

Nie wiem, jak długo już idziemy, ale jest mi zimno i jestem zmęczona. Dostałam kilka SMS-ów od Sue, gdzie jestem. W końcu odpisałam: „Nie martwcie się o mnie, bo nie wrócę. Znalazłam to czego szukałam :D”. Podniosłam wzrok i wstrzymałam oddech z zachwytu. Oto stałam na skraju polany rozświetlonej blaskiem księżyca.

W górę...!

Rozglądam się i wreszcie go widzę. Czarny wilk wstępuje na polanę, po czym spogląda na mnie ponaglająco. Zafascynowana ruszam za nim, nie czując już zimna ani zmęczenia. Na środku polany jest ich więcej –szare, czarne, brązowawe i rude. Jednak mój wzrok pada górującym nad nimi wilku. Ślepia ma szmaragdowe, a sierść bielszą od śniegu. Wchodzę w krąg utworzony przez watahę i klękam przed białym wilkiem. Patrzy na mnie z góry, a ja zastanawiam się, kiedy zatopi kły w mojej szyi, jakie to będzie uczucie. Nic takiego jednak nie następuje.

- Dołącz do nas, siostro.

Rozglądam się ze strachem. Człowiek? Nie jestem jednak w stanie dostrzec człowieka w gęstwinie lasu.

- Nie bój się siostro. Dołącz do nas!

Po raz kolejny spoglądam w szmaragdowe ślepia. Nie mogę w to uwierzyć…

- T-ty mówisz?!

- Owszem siostro. Dołącz do nas.

Czuję, jak krew odpływa mi z twarzy. Rozsuwam trochę kurtkę i szarpnięciem zrywam z szyi srebrny łańcuszek, na którym zawieszony jest wisiorek przedstawiający wilka wyjącego do księżyca.

W górę!

Wilki zadzierają łby i rozbrzmiewa ich dzika pieśń.

W górę!

Powoli podnoszę głowę i patrzę w księżyc.

Niech usłyszą naszą pieśń!

Przymykam oczy.

Zew wolności!

…

- Zew wilka – szepczę równocześnie z głosem w mojej głowie. Na moment wszystko milknie, a zaraz potem tuż przede mną rozbłyska oślepiające światło.

Biegnę krętymi ścieżkami wydeptanymi przez zwierzęta.

Zaśpiewaj z nami…

Wzdycham zadowolona. Przed mną biegnie biały basior, a za mną reszta watahy. Łapa za łapą, odcisk w odcisk. Tutaj jest dla mnie miejsce, nie jestem odrzucona. 

Usłysz pieśń…

Czuję, jak powoli ulegam głosowi. Już ledwo pamiętam skąd się on wziął, skąd ja się wzięłam w watasze. Dawni przyjaciele są już ledwie cieniem. Nie ma dla mnie przeszłości, nie martwię się przyszłością. Liczy się jedynie teraźniejszość, to ona mnie określa.

Zew…

Biegniemy przez las w pogoni za zwierzyną. Przez ośnieżone lasy i góry niesie się nasza dzika pieśń wolności, która określa to, kim jesteśmy. Moi bracia i siostry już mnie uświadomili. Jestem jedną z nich. Nie mogę walczyć z Zewem Krwi, bo to głos mych pobratymców. Znalazłam swoje miejsce. Bez reszty poddaję się pieśni, odważnie brnąc przez śnieżne zaspy. Bo to właśnie mój dom. Góry, lasy, wieczna wędrówka. To mój dom.   

Autorka: Wilczek MiekkieLapki

*********************************************************************************

Nawet nie wiem co powiedzieć.. po prostu jedno wielkie WOOOOOOW... 

Cały tekst czytałam z otwartą buzią. Wyglądałam jak kompletna idiotka ale nie mogłam nic zrobić, a co najważniejsze - oderwać wzroku od tekstu. Ten powiew tajemnicy, mgła zagadki i na koniec cudowne zakończenie... jejku *o*

Przed wstawieniem, czytałam to już 10 razy a i tak to nie koniec. Za każdym razem te same emocje, tylko coraz mocniejsze... matko, dziewczyno to jest CU-DOW-NE! 

Ty to się lepiej zastanów poważnie nad książką.

Nie ma błędów, nawet jakbym miała wielką ochotę się do czegokolwiek przyczepić to nie mam do czego! Bo jedno powtórzenie to nic, przecież nikt nie zna na pamięć całego słonika wyrazów bliskoznacznych xD

Na prawdę, bardzo ale to bardzo mi się to podoba. Mimo iż nie jest to tematyka bloga, gucio mnie to obchodzi i tak to wstawiam bo wiem, że wszyscy muszą zobaczyć jak jesteś uzdolniona i jak potrafisz wstrząsnąć czytelnikiem nawet krótkim tekstem! 

Jest opis, jest wątek główny i poboczny, jest muzyka, jest nastrój, jest dialog.. normalnie - perfect *o* 

A teraz, czekamy na opinie czytelników ^^