Rozdział 9

BRITTANY

Szliśmy przez las, lecz teraz już nie byliśmy sami. Po mojej prawej stąpał dobrze znany mi brunet o czekoladowych oczach, lecz po lewicy kroczyli Anny i Finnick trzymający się za ręce.
- To... jak się tu znaleźliście? - zagadnęłam przerywając otaczającą nas głuchą ciszę. Mój głos odbił się od kory drzew pomiędzy którymi szliśmy wędrując ku górze, do bujnych koron pni.
- Byliśmy na spacerze - odpowiedziała mi łagodnie dziewczyna. Była naturalnie śliczna, miała długie rude włosy i brązowe oczy, była zgrabna i mniej więcej mojego wzrostu. Finnick, był wysokim i umięśnionym chłopakiem o śniadej karnacji i blond włosach idealnie dopasowanych do zielonych oczu.
- A wy? - zapytał zielonooki posyłając mi uroczy uśmiech i przenosząc na mnie wesoły wzrok.
- My też - odparł Alvin - jesteście parą, co nie?
- Tak - Finnick objął swoją wybrankę ramieniem - wy też, prawda? - nie wiedziałam co powiedzieć. Lecz nie zdążyłam nawet posłać zdezorientowanego spojrzenia Alvinowi, a już usłyszałam odpowiedź.
- Tak - powiedział pewnym głosem i szeroko się do mnie uśmiechnął. Nagle naszą pogawędkę przerwał wystrzał. Stanęliśmy i gwałtownie spojrzeliśmy do góry - było tam podpisane na niebie, hologramowe zdjęcie Stelli i Joe..
- Co to jest? - szepnęła Anny trzymając się kurczowo swojego chłopaka.
- Nie wiem - odpowiedział wpatrzony w niebo - ale spokojnie, nic nam nie grozi  - ucałował ją w czoło - idziemy?
- Może rozbijemy obóz? W końcu, idziemy już tak długo.. - zaproponowałam.
- Właśnie! - poparła mnie rudowłosa - to bardzo dobry pomysł - wymieniłyśmy blade uśmiechy.
- To my załatwimy coś na ogień, a wy tu zostańcie. Britt, miej w gotowości łuk - poinstruował Alvin i razem z Finnickiem odeszli, zostawiając mnie z dziewczyną pod drzewem. Zdjęłam łuk z plecaka i wyjęłam jedną strzałę. Cisza pomiędzy mną i Anny nie była ciężka i przytłaczająca, tylko wyrozumiała i życzliwa. Siedziałyśmy tak kilka minut, aż nagle coś szybszego od dźwięku, niespodziewanie wylądowało w dziewczynie. Nie byłam w stanie nic zrobić, byłam w kompletnym szoku. Jej oczy wyraziły jedynie wielkie zdziwienie i zburzenie spokoju, zanim zrobiły się matowe. Odwróciłam wzrok w stronę napastnika i nie mogłam uwierzyć własnym oczom - był to Finnik i Alvin. Stali patrząc na mnie jak na zwierzynę na polowaniu. Szepnęli coś do siebie i brązowooki ruszył w moją srtonę.
- Alvin? - zapytałam cicho - Alvin, co się stało?
-Nic... po prostu, wygram to. Wygramy - odpowiedział z szatańskim błyskiem w oku, a w jego ręku zobaczyłam nóż.
- Cofnij się - powiedziałam wstając - Alvin, to nie jest śmieszne, cofnij się - wzięłam do ręki łuk i naprężyłam cięciwę - Alvin, stój! - krzyknęłam i wymierzyłam - Alvin, nie! - on zrobił to samo - Nie, Alvin, proszę.. proszę, stój! Nie! - w ostatniej chwili... wystrzeliłam pierwsza.

NARRATOR

- Aaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa! - rudowłosa dziewczyna obudziła się z krzykiem i gwałtownie usiadła na łóżku, ciężko dysząc. Łzy płynęły jej strumieniem, była cała mokra od potu, a bicie jej serca słyszalne było w drugim pomieszczeniu. - To był sen... cholerny sen.. - złapała głowę w ręce i kołysała się w przód i w tył powtarzając te słowa. Nagle do pokoju wleciał zaaferowany Szymon, a chwilę za nim Alvin, Leo, Sara i Żaneta. Chłopak w okularach natychmiast wziął rudą w swoje ramiona, a ta wtuliła się w niego jak w misia choć oczy nadal miała szeroko otwarte i wypełnione strachem, przerażaniem. Gdy tylko zobaczyła Alvina, obraz jej samej strzelającej do niego z łuku nów stanął jej przed oczami, więc przeniosła od razu wzrok.
- Zostawmy ich, Szymon ją uspokoi. Leo, śpię u ciebie - uśmiechnęła się pod nosem Sara i wraz z ukochanym wyszli.
- Choć Alvin - dodała łagodnie Żaneta, nie mając pojęcia iż Alvin zauważył ten wzrok. Wzrok, którym obdarzyła go ruda. Zwykle na jego widok rozpromieniał się i uspokajał, a teraz... stał się jeszcze bardziej wystraszony i zdenerwowany. Nie miał pojęci co się dzieje. Nawet nie mógł wziąć jej w objęcia..
- Tak, choć - szepnął i po raz ostatni spojrzał na Brittany. Zamknął drzwi.

Po długim czasie serce dziewczyny w końcu zwolniło rytm, a oddech stał się miarowy lecz ona nadal nie wypuściła chłopaka.
- Zostań ze mną - szepnęła gdy oczy już jej się kleiły.
- Zawsze - odpowiedział całując ją w czoło i opadli na łóżko. Brittany ułożyła głowę na klatce piersiowej swojego chłopaka i usnęła słuchając jego spokojnego bicia serca.

Kolejne dni mijały spokojniej i wszystko powoli wracało do normy - no powiedzmy. Sara i Leo nadal byli nierozłączni. Brittany i Szymon poprawili swoje relacje, więcej czasu spędzają razem. Czytają, uczą się, śpiewają, oglądają filmy. Alvin nie rozmawiał z Brittany od tamtej nocy, lecz znów odnowił relację z Lindsay, mimo iż internetowo. Bardzo chciał być przy rudowłosej, ale widział że ona wyraźnie go unika. Widział, że coś złego dzieje się z jego przyjaciółką i to z jego powodu, choć nie miał pojęcia dlaczego. Żaneta patrzyła z bólem na wszystkie czułe momenty swojej siostry i jej ukochanego, lecz cieszyła się jej szczęściem i nie dała niczego po sobie poznać. Skupiła się na koncertach, spotkaniach z fanami i nauce. Trasa przebiegała cudownie, codzienne koncerty, wywiady i spotkania dobrze zrobiły wokalistom, choć byli już trochę zmęczeni. Lecz niedługo to się zmieni - gdyż dwójka z nich odjeżdża już za kilkanaście dni.


********************************************************************************

Tylko tyle, ale cieszcie się że w ogóle coś xD Bo za tydzień mam egzaminy.. i miało nie być nic ale stwierdziłam że za bardzo was kocham :D
I mam do was ważne pytako - no i oczywiście powiecie mi to PO opinii :D - czy wy nie uważacie że moje opowiadania to takie.. smutasy i flaki z olejem? Bo wszystkie blogi mają jakąś akcje a mój... szkoda gadać -.-
I tak, do was należy decyzja. ALBO zostajemy przy tej serii, ona również będzie trwała około 30 wpisów a potem kolejna, ALBO robimy coś kompletnie nowego, wy wymyślacie fabułę a ja to tylko ubarwiam i piszę po swojemu dodając kilka niespodzinek. To wam ma się lekko czytać, ja tam dostosuję moje wymagania ta żeby korzyści były obopólne :) Bo na prawdę, chcę żebyście z chęcią wchodzili na tego bloga, a nie z przymusu... bo nie dość, że dodaję raz w tygodnie (ale pomimo moich największych starań, wiecie że nie mogę inaczej szczególnie że za tydzień mam egzaminy..) to jeszcze nie raz jest to takie krótkie >.< Ale co zrobić xD
Więc, czekam na wasze odpowiedzi i zabieram się za kojeny rozdział :) Bo jeżeli zdecydujecie, że to koniec tej serii, to cóż.. wszystkie moje asy w rękawie co do niej wklepię w epilog i zaczniemy co nowego.. :') Wasza decyzja, ja czekam :)