Rozdział 11

Siemka <3 

BRITTANY

- Ale Elizabeth, ja  n i e  mogę wrócić w środku trasy koncertowej! - podniosłam sfrustrowana ton kopiąc kolejny napotkany na drodze kamień. 

- Ale nie rozumiesz że inaczej nie będę miała pojęcia jaki jest twój stan?! - krzyknął głos po drugiej stronie - Obiecałaś! Obiecałaś że weźmiesz wszystko na poważnie! Jeszcze ci się kończyły tabletki jeżeli brałaś je w terminie! Nie rozumiesz, że jeżeli szybko czegoś nie zrobimy z twojego mózgu zostanie gąbka a nie narząd?!

- I tak to się stanie! - krzyknęłam i z całej siły cisnęłam ręką w najbliższe drzewo. Szybko tego pożałowałam, bo już po kilku sekundach cała dłoń mnie strasznie bolała i gdzieniegdzie sączyła się krew. - ..cholera, Elizabeth - powiedziałam ciszej - Elizabeth, krew.. 

- Brittany, po prostu na nią nie patrz - odparła ciepłym, również ściszonym głosem. 

- Nie, nie oto chodzi.. ona.. ona jest żółto czerwona - struny głosowe mi zadrżały i nie otrzymałam żadnej odpowiedzi. 

- Masz dwa dni żeby tu wrócić. I nie mam zamiaru więcej słyszeć, że nikt nie wie o twoim stanie - warknęła z wyczuwalną mieszaniną determinacji i przerażenia i rozłączyła się. Westchnęłam głośno i odwróciłam głowę w stronę autokaru. To będzie ciężka rozmowa... 

Jak tylko krew przestała mi spływać i lekko skrzepła, weszłam do autokaru. Trzęsąc się cała udałam się w poszukiwaniu sióstr, które oczywiście były w pokoju wspólnym. Kolejny raz już dzisiaj wzięłam głęboki wdech i z niepewną miną weszłam do pokoju. 

- O, jesteś - zaczęła Sara - już zaczynałam się martwić - uśmiechnęła się szeroko.

- Britt, wszystko OK? Jakaś blada jesteś - stwierdziła Żaneta, a ja usiadłam na moim łóżku i po około minucie zaczęłam cicho mówić. 

- Jestem chora. Bardzo chora. Elizabeth, moja doktorka prowadząca chorobę, konsultowała się z najlepszymi lekarzami na świecie a i tak do końca nie wiadomo co mi jest. Wiadomo tylko, że to bardzo wpływa na mój mózg i jeżeli nie podejmę odpowiedniego leczenia, mogę któregoś dnia obudzić się i myśleć, że jesteście moimi największymi wrogami. Coraz częściej mam bardzo realistyczne koszmary i odpływam.. Dowiedziałam się o chorobie około dwa lata temu, ale nie było jeszcze tak źle, więc z Elizabeth postanowiłyśmy nic nie mówić. Znaczy, była to moja decyzja.. Ale dzisiaj.. jest bardzo źle, i muszę wracać. - zakończyłam i wbiłam wzrok w buty. 

- Dlaczego nic mi nie powiedziałaś? - zapytał Szymon stojący w drzwiach, a ja uniosłam gwałtownie głowę. Za nim stał Leo. 

- Ja... Szymon, nie miałam pojęcia jak wam wszystkim to powiedzieć - odpowiedziałam szeptem czując jak oczy zaczynają mnie piec od gromadzących się tam łez. 

Wracamy. I to natychmiast. Te słowa ciążą mi na duszy od miesiąca. Zza okna wpadało blade światło księżyca, zapewne jest około północy, a ja nadal nie mogę usnąć. Znów przekręciłam się na lewy bok na niewygodnym szpitalnym łóżku i głęboko westchnęłam. Po kilku minutach zrezygnowana wstałam i usiadłam na zimnym, cienkim parapecie i oparłam głowę o ścianę. Wlepiłam wzrok w nieliczne, nikłe gwiazdy i odpłynęłam w myślach. Cały tydzień kto przy mnie był. Najpierw Sara, Żaneta, Leo, Szymon, znów Sara, Żaneta... tylko Alvin nie. Dobrze wiem dlaczego.. nie mógłby patrzeć na mnie, gdy jestem w wiszącej piżamie szpitalnej, blada jak ściana, ze skórą wprost na kościach i ściętymi włosami. Sama na siebie nie mogłam patrzeć. Jestem obrazem nędzy i rozpaczy. Jestem sama dopiero dzisiaj.. na dzień przed operacją decydującą o tym, czy z tego wyjdę, czy nie. 

Nagle z zamyśleń wyrwały mnie dźwięki jednej z moich ulubionych melodii, którą natychmiast rozpoznałam. Tylko jedna osoba o niej wie.. odwróciłam głowę w stronę drzwi i ujrzałam wodospad czekoladowych oczu. 

ALVIN 

Stanąłem w drzwiach i dalej nie mogłem się ruszyć. Trzymałem tylko grający spokojną muzykę telefon i czułem pogłębiającą się dziurę w żołądku. Siedziała tam. A raczej jej połowa. Blada, było to widoczne nawet tylko w świetle nocy. Wychudzona. Jej włosy nie były żywe, ogniste i pełne blasku tylko matowe, sięgające ledwo do ramion i przetłuszczone. Ale gdy odwróciła twarz w moją stronę, to nie wystające kości policzkowe, to nie cienkie, białe usta ani zapadnięte policzki najbardziej mnie dobijały. To oczy. Wystraszone, smutne, wielkie oczy tracące swój kolor. Koszula zwisała jej z wychudzonych ramion sięgając do kolan. 

- Alvin.. - szepnęła. Nawet głos jej się zmienił. Stał się.. cichy i zachrypnięty.. Obcy. Nic nie odpowiedziałem, tylko ledwo ruszając się z miejsca podszedłem do parapetu i nadal się na nią patrzyłem, czując narastającą gulę w przełyku i co sekundę powiększającą się dziurę w klatce piersiowej. Nie mogłem patrzeć na tyle cierpienia w jej malutkiej, kruchej osóbce.. 

- Przyniosłem coś - szepnąłem to, na co było mnie stać i nie odrywając od niej oczu zdjąłem pokrowiec z klawiszami i położyłem go na rozłożonym stojaku. Zdjąłem ją z parapetu i posadziłem na łóżku, sam siadając obok. Przysunąłem instrument bliżej i poczułem, że ona mi się przygląda. 

- Alvin.. - zaczęła lecz zacięła się w pół słowa - ja.. ja i Szymon.. 

- Britt, nie - przerwałem jej - jestem tutaj, bo chcę pobyć z tobą. - spojrzałem prosto w jej wielkie, wyblakłe i zmęczone oczy.

- Jak.. znaczy, jeżeli się w ogóle obudzę już mogę tego nie pamiętać. Mogę nie poznać jego, sióstr.. ciebie - głos jej zadrżał. 

- Obudzisz się. I opowiesz mi to wszystko jutro. - ucałowałem ją w czoło i zacząłem grać melodię która początkowo leciała z mojego telefonu. Brittany wyraźnie się to podobało.

- Twoja kolej - szepnąłem podsuwając jej klawisze. Spojrzała na mnie niepewnie ale przeniosła długie, chude palce na klawisze.Spróbowała nacisnąć jeden z nich.. 

- To nic - zabrałem jej dłonie i skryłem w swoich - Brittany, gdy tylko odzyskasz siły.. - nagle wtuliła się we mnie. Delikatnie objąłem jej malutkie ciało i poczekałem aż się uspokoi. 

- Alvin, ja i Szymon.. - znów jej nie dałem dokończyć, ale tym razem zamknąłem jej usta pocałunkiem, na który długo czekałem. Był delikatny i przepełniony tęsknotą..

- Nie będę już się wtrącał. Pocałowałem cię ostatni raz, na pożegnanie - szepnąłem patrząc w jej oczy - chcę, abyś była szczęśliwa. A o mnie się nie martw.. ty ułożysz sobie życie z Szymonem, a ja z Lindsay. 

 Potem mocno ją przytuliłem i cierpliwie zaczekałem, aż zaśnie. Ułożyłem ją delikatnie na łóżku i okryłem szczelnie kołdrą. Cicho zabrałem swoje rzeczy i stanąłem jeszcze przy drzwiach odwracając się w jej stronę.

NARRATOR

Na drugi dzień z samego rana rudowłosa została przewieziona na salę operacyjną, przed którą od początku siedziało sześcioro osób - Szymon, Alvin, Żaneta, Sara, Leo oraz Dave. Nie mieli jednak pojęcia, co się dzieje w środku. Na początku, wszystko szło gładko i bez komplikacji. Doktor Elizabeth razem z najlepszymi chirurgami sprowadzonymi z Chin i Japonii wycięli, co mieli wyciąć i zamykali już głowę dziewczyny. Nagle jednak dostała ona silnego krwotoku wewnętrznego i ataku drgawek. W psychice dziewczyny kłębiło się milion myśli na raz. 

Możesz odpuścić... Alvin już nie chce tego słuchać, będzie z Lindsay.. Nawet jak mu powiesz.. Odpuść.. Siostry to przeżyją.. Szymon wesprze Żanetę.. Leo Sarę.. Lindsay Alvina.. Nie musisz więcej cierpieć.. Przynajmniej się z nim pożegnałaś. Chodź, w stronę twojej ukochanej melodii. 

I wszyscy nagle usłyszeli to, czego tak strasznie się bali. Lekarze reanimowali dziewczynę przez pół godziny, lecz salę nieubłaganie wypełniał dźwięk długiego, nieprzerwanego sygnału. 

- Czas zgonu, 24 kwietnia 2016, 14:05 - powiedziała cicho łkająca pielęgniarka. 

Doktor Elizabeth przez dwie godziny nie mogła się dostatecznie uspokoić w sali aby z niej wyjść i przekazać wiadomość do rodziny. Siedziała skulona w kącie i zanosiła się gorzkim płaczem. Dopiero po tym, jak pielęgniarki już posprzątały salę i mieli wywozić zaraz ciało zdobyła się na odwagę i na chwiejnych nogach wyszła do rodziny, która była jak najlepszej myśli. Gdy cicho przekazała drastyczną informację zadziało się na raz bardzo dużo rzeczy. Dave stanął jak wryty i nie mógł uwierzyć w to, co słyszy. Żaneta i Sara od razu padły na kolana i zaniosły się głośnym płaczem. Leo ukucnął obok Sary, biorąc ją na kolana i usiadł na krześle utulając ją i sam nie szczędził przy tym łez. Szymon kopnął mocno ścianę i padł koło Żanety ukrywając głowę w kolanach. A Alvin zaczął wrzeszczeć, kopać co popadnie i próbować wymusić odpowiedź, że to żart. Po chwili jednak nadal krzycząc ostentacyjnie padł na kolana i ukrył twarz w dłoniach głośno płacząc. 

Pogrzeb, na który przyszło tysiące osób, odbył się trzy dni później. Najgorszy był pierwszy dzień po Jej śmierci. Nikt nie śmiał się nawet odezwać, wszyscy zamknęli się w swoich pokojach pogrążeni w żałobie. Najgorzej tą całą sytuację znosiły siostry i Alvin, choć to on już na drugi dzień zajął się organizacją pogrzebu. Wybrał trumnę w kolorze dębu, jej ulubionego drzewa, która była wyściełana pudrowo różową poduchą. Wybrał suknię i buty, bo nie wybaczyłaby mu gdyby nie była ubrana w jej ulubiony materiał. Sam pomalował jej paznokcie na czerwony kolor, jej ulubiony na manicure. Kazał umyć i pofalować jej włosy, i sam dopilnował żeby ją umalowano i uperfumowano. Wiedział, że tego właśnie oczekiwała. Sam wybrał kwiaty, które będzie trzymała, jej ulubione, herbaciane róże. Dopilnował, by orkiestra nie grała marsza żałobnego tylko na zmianę In the rain oraz Walc a moll, jej ulubione utwory. Na koniec dopilnował, aby wszyscy mieli coś różowego na sobie, bo nie wybaczyłaby mu, gdyby jej pogrzeb był za smutny. Do kostnicy, przed zamknięciem trumny, dostęp miała tylko najbliższa rodzina, a tysiące fanów którzy przybyli załamani na jej pogrzeb, mogli być tylko na zakopaniu trumny i mszy. W kostnicy byli długo. Patrzyli na nią, ten ostatni raz.. chwilę przed wyjściem, Alvin został z nią sam i ułożył jeszcze na niej ich wspólne zdjęcie.

Po uroczystości jeszcze długo wszyscy opłakiwali dziewczynę. Dopiero pod wieczór Alvin i Szymon zostali sami, w czarnych garniturach z różowymi różami, przed grobem usłanym wielką górą kwiatów. 

- Tak strasznie mi jej brakuje - wyznał okularnik ścierając łzę. 

- Była twoja, aż do końca.. - szepnął brunet nie odrywając wzroku od miejsca spoczynku jego ukochanej. 

- Nie mówiła ci? - Szymon spojrzał na brata - rozstaliśmy się jak tylko trafiła do szpitala. Oboje stwierdziliśmy, że to nie ma sensu.. ona widziała co się dzieje, ja również. Myślałem że wiesz.. ja związałem się z Żanetą, ona chciała wrócić do ciebie. Nigdy nie była moja, ona zawsze kochała ciebie. 

Brunet nie wrócił do domu razem z bratem. Gdy ten tylko zniknął z jego pola widzenia znów opadł na kolana i zaniósł się płaczem. To chciała mi powiedzieć.. a ja głupi nie dałem jej dojść do słowa.. 

- Tak strasznie cię przepraszam - szepnął - Ja też cię kocham. Nad życie. I nigdy cię nie zapomnę. Nie zapomnę od chwili, gdy pierwszy raz zobaczyłem twoje rude kłaki, i już wtedy zaczęłaś mnie gonić, bo powiedziałem że masz rude kłaki. Nie zapomnę twoich niebieskich jak ocean oczu. Twojego promiennego uśmiechu. Nie zapomnę tego, jak wymykaliśmy się ze szkoły żeby polecieć nad rzekę. Nie zapomnę rzucania się liśćmi, naszych zakładów, wybuchów śmiechu, rozmów do rana, tego jak uczyłem cię grać na gitarze, tego jak pierwszy raz usłyszałem twój anielski głos..tego, jak pierwszy raz zobaczyłem twoją energię na scenie, tego jak strasznie się kłóciliśmy, jak oglądaliśmy filmy, chodziliśmy na rower, na painbolla, jak rysowaliśmy swoje karykatury, jak  musiałem z tobą oglądać Violettę, tego jak oboje płakaliśmy na Terminatorze II, tego jak oblewaliśmy się czym popadnie. Tego, jak darłaś się bez powodu i z powodem, jak chodziliśmy razem na plaże, na pikniki, do kina, do twojego ulubionego teatru.. tego, jak zaciągałaś mnie na kilka godzin do galerii i wychodziłaś tylko z nowym lakierem. Tego jak świetnie całowałaś.. Nigdy cię nie zapomnę Brittany, bo nie da się zapomnieć czegoś, co tak cholernie mocno się kocha.