The Magic School cz.5/cz.2

No siemka! :D Jak ja was koooocham wkurzać :D A jeszcze jedno! Fani Alvittany z moimi komentatorkami na czele zabiją mnie za ten rozdział :D

NARRATOR

Po chwili, wszyscy byli już na sali balowej, a oczy wszystkich zebranych były skierowane na nich. Leciała nastrojowa muzyka z głośników, a cała sala była prawie pełna. Pomieszczenie było pięknie ozdobione, w kolorach czerni, różu i czerwieni z bielą. Balony i serpentyny świetnie komponowały się z lewitująca kulą disco. Przy suficie lewitowało również wiele nastrojowych świeczek. Przy ziemi zaś, unosiły się stoliki z przekąskami oraz napojami, a przy ścianach były kanapy dla zmęczonych. W centralnej części sali pod ścianą, stała scena na którą pewnie wejdzie zespół, a może i nasi bohaterowie. 

BRITTANY

Sala była przepiękna! Już miałam złapać Alvina za rękę i zaciągnąć go na scenę żeby coś zaśpiewać, ale powstrzymałam się ze względu na naszą sytuację. Oczywiście, cały mój nastrój pękł jak bańska mydlana, gdy zauważyłam w rogu Charlene, Lindsay i jakiegoś chłopaka. 

 Nagle do naszego stolika podeszła jakaś .. bardzo skromnie ubrana dziewczyna. Miała na sobie spódniczkę ledwo zasłaniającą biodra , koszulkę z wielkim dekoltem i tonę tapety. Na jej widok wybuchłam niepohamowanym śmiechem , a Alvin widać że się powstrzymywał.
- Czego rżysz ?! - krzyknęła na całą salę . - Uważasz , że jesteś fajna ?! Zamknij ten ryj bo Ci zaraz w niego przywalę !
Przestraszyłam się jej . Usiadłam , a w moich oczach pojawiły się łzy .
- Tylko się nie popłacz . No już , spadaj do mamusi . - zaśmiała się , a ja wybiegłam z sali i skierowałam się do łazienki . Tam zamknęłam ją od środka sprawdzając czy nikogo nie ma i zsunęłam się z płaczem po ścianie. Nagle usłyszałam jakiś krzyk dobrze znanego mi głosu , to był Alvin .

Potrząsnęłam głową i odgoniłam smutne spojrzenia. Jejku, jak ja bym chciała, żeby nic się nie wydarzyło, żebyśmy byli znowu tymi przyjaciółmi, którzy nie mogąc się rozstać gadali przez puszki zrobione własnoręcznie.. Ale to już nie wróci.. 

CHARLENE

- To kiedy to zrobimy? Musimy się pospieszyć, oni już tu idą! - powiedziałam do Lindsay. 

- Masz eliksir? - zapytała.

- Oczywiście że tak, głupia! Wiesz jak trudno było to zdobyć?! - lekko krzyknęłam na samo wspomnienia wspinania się po wielkiej drabinie w gabinecie Snape'a. 

- Dobra, to trzeba gdzieś zwabić Sarę i Żanetę. Będzie to chyba łatwe, jedna nas nie zna, a druga najpewniej nie pamięta - zaśmiała się. Dolałam eliksiru wielosokowego do dwóch szklanek ponczu i ruszyłyśmy przed siebie.

- Hej - powiedziałyśmy równo do, muszę przyznać, ślicznych dziewczyn które cudem były same.

 - Możemy was na chwilę prosić? Mamy pewien problem - zapytałam. 

- Tak, jasne - odpowiedziała fiołkowo oka i ruszyłyśmy na korytarz. Zaprowadziłyśmy je do małego schowka na szczotki i szybko zamknęłyśmy rzucając wcześniej zaklęcie kasujące częściowo pamięć i usypiające. 

- Wszystko się udało! Wyrwałaś im po włosie, prawda? 

- Tak, a jak się obudzą to nie zapamiętają nic od momentu kiedy nas zobaczyły - zaśmiałyśmy się szatańsko i wypiłyśmy to ohydztwo. Czułam się.. dziwnie. Jakby moje całe ciało pulsowało i po chwili byłam całkiem inna! Spojrzałam z przerażeniem na Lindsay.. a raczej na Sarę! Po chwili strachu byłam wniebowzięta, że wszystko idzie zgodnie z planem! Weszłyśmy szybko do schowka gdzie leżały nieprzytomne dziewczyny i się przebrałyśmy w ich ubrania. Jak to dobrze, że ona założyła soczewki! Nie wytrzymałabym w okularach. Wyszłyśmy z pomieszczenia i ruszyłyśmy szybko na salę. Przeszukałam ją wzrokiem i odnalazłam nasza grupę! Wzięłam moją siostrę za rękę i zaciągnęłam do chłopaka Sary, a teraz tak jakby jej. 

- Sara, gdzieś ty się podziewała? - zapytał chłopak do chwilowo zdezorientowanej dziewczyny i objął ją ramieniem. - Hej, wszystko w porządku? - zapytał patrząc jej głęboko w oczy i marszcząc brwi. Chyba nic nie zauważył! Kopnęłam ją lekko w kostkę i oprzytomniała. 

- Nie, wszystko dobrze, byłam w toalecie z Żanetą - powiedziała pewnie i uśmiechnęła się lekko. 

- No, już się martwiłem - odetchnął z ulga i pocałował ją w policzek, na co się zarumieniła. Nie ma co, Sara ma szczęście!

- Żaneta? Skąd ty masz spinkę we włosach? - zapytał Szymon, a ja prawie strzeliłam facepalma. Jak mogłam zapomnieć! 

- Eee.. wczepiłam jak byłam w łazience - wymyśliłam szybko. - O, mają tu scenę! - zmieniłam szybko temat.

- Tak, rozmawialiśmy z MacGonagal i pozwoli nam zaśpiewać - powiedział Alvin. Spojrzałam na niego ukradkiem, świetnie wyglądał.. Jak Albert. Nie! Chwila, przeciez ja się zakochałam w Alvinie, a nie Albercie! Potrząsnęłam lekko głową. 

- Hey, kontaktujesz? Co się z tobą dzieje? - zapytał opiekuńczo partner dziewczyny, którą jestem, odciągając mnie na bok. 

- Zamyśliłam się, przepraszam - odpowiedziałam cicho i spojrzałam w dół, jak to najpewniej zrobiłaby Żaneta. Muszę być dokładniejsza! - Myślę nad tym, że może jednak byłoby lepiej usunąć im t część pamięci - dodałam patrząc mu w oczy.

- No nareszcie, a Sara też tak myśli? 

- Tak, to o tym rozmawiałyśmy w łazience tak długo - dodałam zadowolona, że łyknął haczyk. - Ale też o tym, do kogo przekierować uczucie którym darzy Britt. Bo prawdziwej miłości - ledwo przeszło mi to przez gardło - nie można usunąć. I ustaliłyśmy... że najlepsza będzie Charlene.. - ciągnęłam pomimo jego zaskoczenia - podobno kiedyś byli razem.

- Tak, byli.. Ale Charlene to największa jędza w całym Hollywood! - powiedział, a ja miałam ochotę się na niego rzucić i odciąć mu język, ale się powstrzymałam. 

- Każdy zasługuje na drugą szansę. A w dodatku, ona est sama i podobno zakochana w nim!

- A to niby gdzie przekierujemy uczucie Britt? - zapytał sarkastycznie. W dupę, wiesz?! Mało mnie obchodzi ta idiotka! 

- Do.. Alberta. - powiedziałam za nim pomyślałam. 

- Jakiego Alberta? - Cholera!

- Kolega Charlene, tak słyszałam.. 

- Dobra, jak chcecie. - no nareszcie! - Wracamy? - zapytał, a ja kiwnęłam głową i złapałam go za rękę, na co trochę poprawił mu się nastrój. 

LINDSAY

Oj, już wiem dlaczego oni wszyscy razem spędzają każdą minutę! Są świetni, cudownie zgrana grupa przyjaciół. Bardzo im zazdroszczę... fajnie być przez chwilę jedną z nich i mieć takiego cudownego chłopaka, jak Sara... Hola, hola, stop! Co ja wygaduję! Przecież ja ich nienawidzę!

- Sara, zaśpiewamy coś póki jeszcze nie śpiewamy grupowo? - zapytał mnie chłopak, a ja ochoczo kiwnęłam głową.

- Naszą piosenkę - uśmiechnął się łobuzersko prowadząc mnie na scenę a ja zaczęłam panikować. Jaką piosenkę?! Jasny gwint! 

- Którą? - zapytałam piskliwie i odpowiedział mi podejrzliwym spojrzeniem. 

- Sacrum - odpowiedział niepewnie. 

- Eee... - wymyśl coś!

- Sara, co się z toba dzieje? Jesteś dzisiaj jakaś dziwna, nawet nie pamiętasz naszej piosenki! - kurde! 

- To trema, przecież nieczęsto występuję przed publicznością! - wymyśliłam wymówkę, ale chyba za bardzo go nie przekonałam. 

- Dobra, tu jest tekst - burknął i podał mi kartkę wyjętą z marynarki. Jakie to słodkie, nosi przy sobie ich piosenkę! Przeleciałam po niej wzrokiem. Śliczna.. uśmiechnęłam się lekko i weszliśmy na scenę. Położyłam kartkę na statywie i jeszcze raz przeczytałam. Leo usiadł na stołku z gitarą i ustawiliśmy mikrofony. 

- Prosimy o uwagę - powiedział do mikrofonu i oczy wszystkich skierowały się na nas. 

- Zaśpiewamy teraz naszą piosenkę, mam nadzieję, że wam się spodoba - dopowiedziałam i Leo zaczął grać. 

Niesie tam gdzie ptak (tam gdzie ptak),
nie najwyższe widzę gwiazdy,
a szczęście dają, bo jesteś tam,
niesie tam gdzie ja (tam gdzie ja),
do ostatniej przystani dobiłam, wysiadam, zostaję,
niesie mnie, gdzie ciebie,
odnalazłam cię, odnalazłeś mnie.

Wielkomiejski szum, natłok wrażeń,
szukam znaku, który się okaże drogowskazem,
tym razem nie sięgam do książek, gazet,
mam przeczucie, muszę uciec w uczucie,
uciec światu, w którym wszystko jest jasne,
a ludzie cierpią przez swoje aspiracje,
jedyne takie święte miejsce,
gdzie rozum przegrywa z duszą i sercem,
a cały ten tercet wypowiada twoje imię,
poddałem się temu, jestem sam sobie winien
to mi nie minie tak szybko, tak łatwo,
bo jesteś mą wiarą, nadzieją, zagadką, 
której nie umiem objąć rozumem,
dlatego mam do niej taki szacunek,
może zwyczajnie brak mi taktu ale
wierze w ciebie, moje sacrum.
Ref:
Chcę do jedynego miejsca na ziemi,
gdzie problemy przestają mieć znaczenie,
do objęć, które akceptują me słabości,
do nich pragnę, tylko do mej miłości.
Jest na ziemi jedno moje małe miejsce,
gdzie poza biciem serca nie liczy się nic więcej,
uciekam tam z moją całą miłością,
wierzę w ciebie, wierzę w moje sacrum.

Sacrum bez kontaktu z otoczeniem,
oka mgnienie i mogę się przenieść
w inny wymiar pozbawiony pancerza,
w który codzienność bezwzględnie uderza,
To błogostan, Panie, pobłogosław chwile,
gdy każdy problem to błahostka,
uciekam w moje świętości,
objęcia tych którzy akceptują moje słabości,
rodzina, o której zawsze marzyłem,
dom, który był zawsze azylem,
miłość, to najpiękniejsze sacrum,
więc nie traktuj jej jak kontraktu,
który zrywasz, gdy dzień masz gorszy,
kiedy zyski chwilowo są mniejsze niż koszty,
sacrum nie zmieni lekki podmuch wiatru,
to źródło, którego nikt nie może zatruć.

Ref:
Chcę do jedynego miejsca na ziemi,
gdzie problemy przestają mieć znaczenie,
do objęć, które akceptują me słabości,
do nich pragnę, tylko do mej miłości.
Jest na ziemi jedno moje małe miejsce,
gdzie poza biciem serca nie liczy się nic więcej,
uciekam tam z moją całą miłością,
wierzę w ciebie, wierzę w moje sacrum.

Niesie tam gdzie ptak (tam gdzie ptak),
nie najwyższe widzę gwiazdy,
a szczęście dają, bo jesteś tam,
niesie tam gdzie ja (tam gdzie ja),
do ostatniej przystani dobiłam, wysiadam, zostaję,
niesie mnie, gdzie ciebie,
odnalazłam cię, odnalazłeś mnie.
Ref:
Chcę do jedynego miejsca na ziemi,
gdzie problemy przestają mieć znaczenie,
do objęć, które akceptują me słabości,
do nich pragnę, tylko do mej miłości.
Jest na ziemi jedno moje małe miejsce,
gdzie poza biciem serca nie liczy się nic więcej,
uciekam tam z moją całą miłością,
wierzę w ciebie, wierzę w moje sacrum.

Zakończyliśmy patrząc sobie w oczy i z oklaskami za uszami. Uśmiechnięty chłopak wziął mnie w ramiona i.. pocałował na scenie, na oczach wszystkich! Rozległy się wiwaty i gwizdy, a ja po chwili oprzytomniałam i lekko uśmiechnięta oddałam pocałunek. On tak świetnie całuje!

LEO 

Teraz już mam 100%, że to nie jest Sara! Sara tak się nie zachowuje śpiewając, ma taką słodką zmarszczkę na czole gdy tylko wchodzimy na scenę, inaczej się porusza i na pewno nie całuje tak fatalnie jak ta dziewczyna. No, chyba że ma zły dzień... Ale ona uwielbia dyskotekę! A w dodatku, prawie w ogóle nie rozmawia z Brittany, a to już nie jest normalne. Jeszcze godzinę temu trajkotały jak przekupki na targu i szykowały się na imprezę! Wziąłem ją jednak za rękę i jak gdybym nic nie wiedział zeszliśmy do naszych przyjaciół. 

- A gdzie Żaneta i Alvittany? - zapytałem marszcząc czoło. Tak, mówimy na nich Alvittany, bo wiemy że prędzej czy później się przecież zejdą! 

- Żaneta poszła dokończyć proces usuwania pamięci - odpowiedział Szymon.

- Bez ciebie?

- Tia... chciała iść z nimi sama. - coś tu nie gra. 

CHARLENE

Gdy tylko weszłam z naszą parą do gabinetu, od razu ich uśpiłam. Używając odpowiedniego zaklęcia otworzyłam wspomnienia. Urgh.. ile "miłych'' wspomnień, aż rzygam tęczą. Wszystkie po kolei usuwałabym, gdybym nie przysięgła temu Szymonowi, że wsadzę je do fiolki i mu oddam. Ech.. cóż, i tak nie pozwolę im wrócić. Gdy doszłam do uczuć, oczywiście musiałam tu się napracować. Zmieniłam jednak z powdzeniem uczucia Alvina, na uczucie dla mnie, a tej małej ździry najchętniej bym nic nie robiła, a niech by cierpiała! Ale dałam na Alberta.

- Nareszcie spojrzysz na mnie, tak jak kiedyś na nią - szepnęłam kończąc me dzieło do nieprzytomnego chłopaka. 

No! To.. em.. szykuję się na śmierć xD ale się wyrobiłam! Jest 22:55 :D Moi drodzy fani Alvittany... tak, kopię sobię grobę... wim!  Ale zostawcie siekierki na za dwa-trzy rozdziały, bo dopiero wam się przydadzą :D Oj jaki ja mam na nich pomysł, to sobie tego nie wyobrażacie! :D Może nie jest niewyobrażalnie długie, ale nie jest tez mega którki (przynajmniej dla mnie!) i uważam że jest w sam raz, szczególnie że jest to połowa, bo 2 część ^^ Ale może spojrzycie na to bez emocji i powiecie chociaż, jak się pomysł podoba? :D Bo stwierdziłam, że przesadzam cały czas z tymi romansami! Na początku jeszcze dbałam oto, żeby coś się działo, wyspa itd. ale teraz chyba wychodzi coraz bardziej opowiadanie "tak dużo rozterek uczuciowych że rzygam tęcza jak na taniej hiszpańskiej telenoweli" xD Oczywiście nie w Violettcie, bo tak mimo że jest tyle togo to chociaz się coś dzieje i i tak kocham ten serial :D Ale teraz się zmieni! Mam nadzieję xD postaram się dać więcej jakiś przygód czy cóś, żeby było trochę ciekawiej i mi się moze lżej będzie pisało ^^ I wtedy więcej postaci będzie występowało ^^ Oczywiście, imprezy jeszcze nie zakończyłam! Będzie w jeszcze jednym rozdziale :D Ale ja kocham was zostawiać w takich moemntach, więc co zrobić! :D Dobra, kończę trza iść spać! I dla ścisłości - 23:01 :D