The Magic School cz. 6

Ten rozdział dedykuję Natalia, bo miałaś świetny pomysł i prawdopodobnie go wykorzystam jeżeli nie mas nic przeciwko ^^
Rozdział dedykuję także Brittany Miller, która jak zawsze nie mogła się go doczekac i mnie nieustannie poganiała :) zobaczysz teraz, co pisze gdy mam zły dzień, jeste wkurzona i wymyślam na szybko :)

 No cóż, widzę że ostatni wpis nie powalił was na kolana tak jak tego się spodziewałam, ale cóż... Jęzeli tak to musze użyć moich niezawodnych środków, czyli radykalnych :D I mam prośbę... nie znienawidźcie mnie! :D A i jeszcze jedno... mam do was BARDZO WAŻNE PYTANIE! Jest to odniesieie, do stylu mojego pisania, Wolicie, jak piszę poszczególne osoby, czy narrator? Bo macie każdy rozdział z poszczególnych osobach, a ten wstawię jako narrrator. Ostatnio zauważyłam, że tym sposobem trochę lżej mi się pisze, ale decyzja należy do was :) A piszę ostatnio więcej, bo szykuję dla was niespodziankę :D Ale nic nie zdradzę! :D




Zadowolona Charlene stała przed otwartymi wspomnieniami Alvina i Birttany i zastanawiała się.. co by tu jeszcze zrobić. Tyle możliwości, tyle horyzontu i pola do działania! Więc, gdzie ma przekierować nienawiść do jej osoby? Jeżeli zrobi to tak, że będą nawzajem siebie nienawidzić, wszyscy zaczną coś podejrzewać. I jej plan szlag trafi! A to taka kusząca propozycja.. Cóż, raz się żyje a ona musi się pospieszyć! Zrobiła więc, jak planowała.I został jeszcze tylko jeden szczegół - dodać kilka wspomnień. Więc wykreowała to, jak Alvin zaprasza ją na bal, jak pyta ją o chodzenie, wyznaje miłość i całuje. Nie chciała przecież tracić czasu na te bzdury! Jednym machnięciem różdżki zamknęła głowy tej dwójki i zadowolona z siebie stanęła przy Alvinie. Chciała już zmienić się znowu w siebie, ślicznie ubranej siebie, ale nie mogła. Jeszcze tylko około pół godziny... dasz radę Charlene, zawsze dawałaś to i teraz dasz! Musztrowała się w myślach. Wyszła z pomieszczenia zostawiając nieprzytomnych samych sobie i ruszyła w stronę sali. Nie musiała długo szukać wzrokiem "swojej" grupki przyjaciół, gdyż wyróżniali się oni spośród tłumu. Szczególnie dlatego, że tańczyli i bawili się jakby nic poza nimi nie istniało. Charlene pomyślała, że fajnie by było, mieć takich przyjaciół, takie życie... Ale szybko się opamiętała. Przecież ich nienawidzi. Ruszyła w stronę czekającego na nią chłopaka z uśmiechem.
- Wszystko się udało - uśmiechnęła się, a on spojrzał na nią podejrzliwie ale kiwnął głową z lekkim uśmiechem. Otóż zastanawiał się nad ty, co powiedział Leo. W sumie, to prawda że "Żaneta" dziwnie,  a nawet bardo dziwnie i nie w jej stylu się zachowuje, ale czy to Charlene? Nie miał pojęcia. Ale jak to on, miał pomysł aby to sprawdzić.
- Masz ochotę zatańczyć? - zapytał ni stąd, ni zowąd. Wiedział, że Żaneta nie czuje się pewnie w tańcu i nie lubi tego robić do tak szybkiej muzyki jak leciała aktualnie.
- Pewnie - odpowiedziała jednak z uśmiechem i ruszyli na parkiet. W głowie chłopaka był mętlik. Z jednej strony nie chciał wierzyć Leo, ale z drugiej ta dziewczyna nie zachowywała się jak jego Żaneta. Tylko pozostaje pytanie - jak to sprawdzić? Tego nie wiedział jak zrobić.

Minęła kolejna godzina świetnej zabawy. Ally i Austin nie schodzili  parkietu ani na chwilę, Trish z Cedrickiem robili przerwy tylko na konkursy lub na głosowanie na trzy najpiękniejsze pary na sali. Iga i Fred oraz Kasia i George świetnie się bawili w swoim towarzystwie, a Shadow z Ronem lepiej czuli się cały czas spędzając również z Hermioną i Harrym.
- George, a może byśmy coś zaśpiewali?
- Wiesz, mam dla ciebie lepszą niespodziankę - uśmiechnął się i oczy mu zabłysły - Fred! Już, chodź! - zawołał i od razu podszedł do nich bliźniak ze swoją partnerką.
- No nie wiem, czy będzie wam tak wygodnie w sukienkach i tych butach... - powiedzieli równocześnie stojąc już na schodach z dala od głośnej sali. Dziewczyny tylko popatrzyły na siebie zdezorientowane i nie miały pojęcia co zrobić.
- Zdajecie sobie sprawę ile się szykowałyśmy? - zapytała Iga.
- A wiecie ile czasu zajęło zrobienie odpowiedniego makijażu do stroju? - uzupełniła ją Kasia.
- Może i nie, ale jednak przebierzcie się szybko - zaśmiał się Fred.
- Ale po co.. i jak my wrócimy na salę! - jęknęła Iga.
- Racze nie będziecie się wracać, a w dodatku, od czego macie różdżki? - zapytał retorycznie George.
- Ech... dajcie nam 20 minut albo pół godziny.. - mruknęły i udały się w stronę swojego pokoju. Chłopacy popatrzyli na siebie porozumiewawczo i podbiegli do swoich partnerek biorąc je na ręce pomimo piszczenia i śmiechów.
- Co ty robisz wariacie?! - zapytały jednocześnie swoich partnerów.
- Szybciej będzie - odpowiedzieli również równocześnie. I mieli rację, bo po pięciu minutach dziewczyny już były u siebie w pokoju a chłopaki musieli poczekać przed skrzydłem dla dziewczyn. Zeszło im strasznie krótko, gdyż po 20 minutach wyszły z pokoju przebrane, ale czy zadowolone z tego i z ze zmycia makijażu to już inna sprawa. Jednak chłopcy, którzy swoją drogą również założyli wygodniejsze spodnie, buty sportowe i rozpinane bluzy (bo była już 1 w nocy!), objęli je ramieniem i szli przed szkołę. Jednak tuż przed wyjściem zasłonili im oczy chustkami pomimo ich widocznego niezadowolenia.
- Fred, jestem zmęczona i nie lubię gdy ktoś mi zakrywa oczy! - marudziła Iga.
- Przeżyjesz- szepnął jej na ucho i wziął za rękę. Gdy wyszli na zimne, nocne, listopadowe powietrze dziewczyny zatrzęsły się z zimna pomimo bluz z polarem i miśkiem. Po kilku minutach drogi doszli nareszcie na miejsce.
- No nareszcie! Zdejmij mi wreszcie to z oczu - jęknęła Kasia.
- Jeszcze chwilę - zaśmiał się jej partner, a ona skrzywiła wyraz twarzy. Jednak nie zdążyła się obejrzeć, a jej i jej przyjaciółce znowu przywrócono wzrok, za to co zobaczyły kilka metrów przed nimi odebrało im mowę.
- To smoki - wyrzuciły z siebie jednocześnie ledwo słyszalnym szeptem.


-Wiesz, w zeszłym roku znaleźliśmy komnatę tajemnic - zaczął Harry do Shadow. - Możemy ci pokazać jeżeli chcesz - zaproponował, ale dziewczyna była już bardzo zmęczona.
- Chętnie, ale nie dzisiaj - powiedziała ziewając.
- Odprowadzić cię? - zapytał opiekuńczo Ron nie zwracając uwagi na zazdrosne spojrzenie Hermiony, a Shadow tylko kiwnęła głową i zaraz ich nie było. Ja już chcę zdjąć te buty! Powtarzała w myślach przez całą drogę do pokoju.
- Dziękuję za cudowną noc - uśmiechnęła się do swojego partnera i dała mu buziaka w policzek. Weszła do pokoju i pierwsze co zrobiła po zamknięciu drzwi było zdjęcie niebotycznie wysokich szpilek. Co mnie podkusiło żeby zakładać te ustrojstwa na dyskotekę?! Pomyślała dobrze znając odpowiedź. Po prostu miała słabość do wysokich obcasów!


Tymczasem, zabawa trwała w najlepsze. Właśnie zaczęto ogłaszać wyniki głosowania, na trzy najpiękniejsze pary.
- Trzecią najpiękniejszą parą zostaje.. - zaczęła profesor McGonagal czytając kopertę - Sara Huffer i Leo Focus! - krzyknęła, a szczęśliwi zwycięscy weszli na scenę z uśmiechem, choć Leo wiedząc że Sara to na pewno nie jego Sara nie miał ochoty wygrywać tego konkursu i tańczyć z nią wolny taniec w koronach.
- Drugą najpiękniejszą parą zostają.. Ally Dawson i Austin Moon! - rozległy się wielkie brawa i wiwaty, a piękna para z wielkimi uśmiechami stanęła obok pary numer 3.
- I wreszcie, najbardziej wyczekiwany moment! Parą numer 1 zostają... Żaneta Miller i Szymon Sevile! - brawa i wiwaty połączone z gwizdami sięgały zenitu, a Szymon i Żaneta, a właściwie Charlene byli kompletnie zaskoczeni ale i szczęśliwi. Kto by pomyślał! Trzymając się za ręce weszli na scenę i pomachali całej sali. Po krótkich podziękowaniach, puścili wolną muzykę, a na scenę rzucono przyciemnione światła. Szczęśliwi zwycięscy w koronach zatańczyli wolny taniec w romantycznej scenerii na oczach wszystkich, lecz nie byli zawstydzeni tylko zachwyceni. A szczególnie para która zajęła pierwsze miejsce! Nie mogli uwierzyć!


Ale powróćmy do Brittany i Alvina. Nieprzytomni powoli się wybudzali z dziwnym uczuciem.. czuli.. wielką wściekłość. Otóż, od zawsze nienawidzili jak ktoś robi coś na co oni nie mają wpływu. Nienawidzili uczucia bezradności. Bezsilności. A teraz to uczucie narosło. Szczególnie, gdy zobaczyli siebie nawzajem... w ich oczach narosła nienawiść, serce zaczęło szybciej bić, a dłonie zwinęły się w pięści. Nikt nie miał pojęcia przecież, że przekierowywanie uczuć z miłości na nienawiść jest bardzo niebezpieczne robione amatorsko. To nie była zwykła nienawiść, to była chęć dosłownego zabicia tej osoby. Szewska pasja, szał. Jedno drugiego od teraz doprowadzało do niekontrolowanego wybuchu agresji. Oboje zerwali się z miejsca i stanęli naprzeciwko siebie i strzelając sobie z oczu błyskawicami rzucili się na siebie z pięściami. Na początku to chłopak miał przewagę, w końcu miał więcej sił. I to dlatego Brittany miała rozwalony nos i już kilka siniaków. Bo tu nie obowiązywała zasada "Dziewczyn się nie bije", bo mieszając im w uczuciach wszystko zostało zachwiane, równowaga, savuar-wivr, i wszelka moralność. Oni nic nie myśleli, działali instynktownie jak tylko na siebie patrzyli.Nie mieli pojęcia co robią. Lecz niedługo chłopak cieszył się wygraną, gdyż dziewczyna ogarnięta furią rzuciła się na szyję chłopaka. On, zaskoczony gwałtownością jej skoku przewrócił się, przez co stracił sporą szansę. Brittany okładała chłopaka pięściami po twarzy, klacie, rękach. Za to ona była kopana i ciągnięta za włosy, przez co straciła równowagę i upadła kilka metrów dalej wpadając na szafkę.
Tym oto sposobem, chłopak miał rozciętą wargę, połamany noc i wiele przyszłych siniaków, a dziewczyna wyrwany pukiel włosów, kolejną porcję siniaków i krwiaków.
Więc teraz, oboje leżeli. Ciężko dysząc. Kilka sekund zajęło Brittany aby poczuć, że rozcięła sobie głowę wpadając na szklaną szybę i miała czerwoną, ciepłą ciecz osłabiającą ją i kapiącą na ziemię z zawrotną prędkością. Ale to, jeszcze nie odebrało jej świadomości, niestety. Zebrała w pięść garść szkła rozcinając sobie przy tym dłonie i wstała. Chłopak próbując zatamować silny krwotok również wstał. Nie mieli już tyle siły, upływająca ciecz która była już w całym pomieszczeniu odbierała im ją z każdą sekundą. Potrzebowali pomocy. Nie swojej, pomocy z zewnątrz. Bo nie mieli zamiaru odpuścić. Dziewczyna lekko kulejąc dobiegła do pędzącego na nią chłopaka i mocno się zderzyli. Ten, złapał ją za jedną rękę, drugiej zaś nie dała sobie dotknąć. Garść szkła została z bólem, mocno wbita w czaszkę chłopaka mocno ją uszkadzając. Złapał się za głowę i odsunął kilka kroków. Dziewczyna korzystając z chwili zwycięstwa kopnęła go w brzuch wywracając go, ale jej zachwiało się w głowie przez utratę krwi w dużej ilości i również upadła. Alvin z mroczkami przed oczami doszedł ostatkiem sił do leżącej dziewczyny i mocno kopnął ją w brzuch, po czym upadł.
Nastolatkowie leżeli w wielkiej kałuży z krwi i szkła od dobrych 15 minut. Ich czynności życiowe, były w krytycznym stanie. Potrzebowali pomocy, natychmiast.


Za to piętro niżej, grała głośna muzyka i panowała świetna atmosfera. Nikt nie podejrzewał, że kilka metrów nad nimi właśnie rozegrał się horror. Ale Lindsay coś tknęło.
- Leo, może pójdziemy na chwilę do nich? Zobaczymy czy już się obudzili.. - zapytała wciąż pod postacią Sary. Leo za to, teraz bardziej przypominała JEGO Sarę.
- Jasne - uśmiechnął się i poszli do gabinetu trzymając się za ręce. Otwierając drzwi usłyszeli dziwne brzęczenie przesuwanego szkła. Ujrzeli pomieszczenie wyjęte z thrillera. Rozbite szyby, wszędzie krew, połamane meble i dwoje nastolatków... ich przyjaciół.. bladych jak trupy. Z matowymi, otwartymi oczami. Porozbijanymi głowami. Poszarpanymi ubraniami. Zamurowało ich. Ale na szczęście nie na długo. Odzyskawszy zdolność poruszania się Leo podbiegł do Alvina, a Lindsay do Brittany.
- Nie ma pulsu - powiedzieli równocześnie, a krew odpłynęła im z twarzy.





KONIEC! Tak, teraz mnie znienawidzicie ^^ Wiem! xD Ale cóż, tak to jest jak się mnie cały czas pogania.. ja wiem, że się nie możecie doczekać, ale nie macie pojęcia jak długo schodź z napisaniem nawet takiego krótkiego gówna! No. To też i moja wina że tak długo nie dodawałam (chodź formalnie to dopiero dzisiaj minał tydzień od środy, a nawet minie dopiero o 23... ) ale szkoła to szkoła, a mi na niej zależy.. Więc mimo wszystko, może się podobał? ^^ Czekam na opinie i proszę nie popadać w depresję :D A! I pozwalam mnie wyzywać :D ! <3