The Chipmunks Adventure cz. 13

BRITTANY

...pięknej polanie otoczonej z każdej strony drzewami i kwiatami. Trawa pod nami była równiutko krótka, a z góry przytulały nas promienie słoneczne. Korony drzew zataczały kółko nad nami zostawiając miejsce nad wodą rozciągającą się przed nami. Z lewej strony odpływała stąd rzeczka, a na przeciwko nas spadał wielki wodospad wypływający ze skały. Woda była krystalicznie czysta, a niedaleko wodospadu była naturalna, skalna jaskinia.
- Wow.. ślicznie tu, prawda? - zapytał mnie Alvin obejmując od tyłu w talii.
- Tak.. - zauważyłam iż wszyscy chłopacy objęli dziewczyny w pasie... cudem to zauważyłam, bo byłam wpatrzona w piękny widok przede mną tak samo jak dziewczyny z resztą..

ALVIN

Patrzyłem porozumiewawczo w stronę Leo i Szymona oraz Teodora. I policzyliśmy bezdźwięcznie do trzech i wtedy...
- AAAAAA! ALVIN! ZATŁUKĘ CIĘ! - Krzyknęła Britt, która była razem z dziewczynami w tej krystalicznie czystej wodzie, a my się tarzaliśmy ze śmiechu.
- Alvin! Ja nie mogę pływać z jedną nogo poszk... - i przestała krzyczeć..
- CO JA ZROBIŁEM?! BRITTANY! - Krzyknąłem i szybko wskoczyłem do wody chcąc wyciągnąć Brittany, ale.. gdzie ona i dziewczyny się podziały? Za mną oczywiście wskoczyli chłopaki, ale byliśmy sami w wodzie..
- Gdzie one są? - zapytał Leo. Spojrzałem na górę, słysząc stamtąd jakieś śmiechy i zauważyłem.. nikogo innego jak nasze dziewczyny. I mieliśmy piękne zmazy..
- Ja  temperatura w wodzie? - krzyknęła Brittany z góry. To one miały być mokre...
- A bardzo dobrze, jak chcesz to chodź do nas! - położyłem się na plecach i puściłem jej oczko.
- Podziękuję, wolę trawę! - krzyknęła i również się położyła.

LEO

- Sara, nie cykaj się! Chodź tu do mnie, woda cieplutka sama chyba zauważyłaś - zachichotałem.
- Pff.. nie, dziękuję! - Hm.. mam na ciebie sposób Księżniczko!
- No, chyba że się boisz.. - nie obejrzałem się nawet, a Sara już była przy mnie.
- Ja się niczego nie boję - powiedziała i zanurkowała, a ja się zaśmiałem.
- Moja dziewczyna... - westchnąłem i ruszyłem w jej ślady.

SZYMON

- Oj Żan.. weź no chodź tutaj! Nie chce mi się wychodzić!
- Nie, dziękuję! Chodź, może na spacer pójdziemy? - zaproponowała.
- Hm.. dobra! - wyszedłem szybko z wody i na górze krzyknąłem tylko reszcie, iż idziemy na spacer. Szliśmy kilkanaście minut i doszliśmy do.. samolotu?
Nagle w oddali zobaczyliśmy kupę złomu ze skrzydłami, wyglądającymi jak.. nie, to niemożliwe..
- Szymon, czy to jest... - urwała - my.. możemy się  stąd wydostać.. to jest.. to jest strary rozbity samolot ale.. może działa radio! - krzyknęła uradowana. - może uda nam się go naprawić!
- T-tak.. tak! - odpowiedziałem jej. To była nasza szansa wydostania się z tej wyspy. - Musimy tylko.. najpierw sprawdźmy radio! - zaproponowałem i podbiegliśmy do znaleziska. Ostrożnie sprawdziłem sypiące się wejście i dla bezpieczeństwa nie pozwoliłem wejść tutaj Żanecie. Zmuchnąłem kurz ze sterów i starłem rękawem brud z nadajników. Złożyłem stare słuchawki i próbowałem nawiązać połączenie...

OKOŁO GODZINY PÓŹNIEJ

- Jest! Halo, halo... - mówiłem, słysząc niewyraźne dźwięki z drugiej strony - czy słyszycie mnie? Halo! - krzyknąłem. - Jeśli mnie słyszysz, z tej strony Szymon Seville... S.O.S -zrezygnowałem z klasycznego mówienia. To lepiej będzie słychać. - S.O.S. S.O.S -mówiłem, ale w pewnym momencie połączenie zostało zerwane..
- Udało się? - usłyszałem z dołu.
- Na chwilę! - odpowiedziałem - ale nadal próbuję!

ŻANETA

- Idę do ciebie! - krzyknęłam i pomimo sprzeciwów udałam się na górę.
- Żaneta, tu jest niebezpiecznie! - krzyknął Szymon jak byłam już na górze, ale i tak objął mnie w pasie i posadził obok siebie.
- Udało się? - powiedziałam lekko zdyszana.
- Na chwilę... miejmy nadzieję, że to pomoże, ale nadal próbujmy - uśmiechnął się i zabraliśmy się do pracy.

BRITTANY

 - Alvin... wyłaź! - krzyknęłam znudzona. Nie chciało mi się leżeć samej na tej trawie... nawet z takimi ładnymi widokami! Ela i Teo poszli coś zjeść, Żan i Szymek na spacerze, Sara z Leo bawią się w wodzie , a ja? Leżę sama na trawie bo Avinowi się zachciało popływać...
- Nie, to ty chodź do mnie! - usłyszałam i głęboko westchnęłam. Nie, nie odpowiem mu już. Zamknęłam oczy i miałam wszystko gdzieś, cieszyłam się chwilą. Słyszałam śmiechy moich przyjaciół, śpiew ptaków, szum wodospadu... tu jest pięknie.
- Mmmm.. tak Księżniczka spędza czas beze mnie - mruknął cicho Alvin obok mnie i się położył. Objął mnie ramieniem, a ja położyłam głowę na jego mokrej klatce piersiowej.
- Tak mogłoby być już zawsze.. - mruknęłam z nadal zamkniętymi oczami.
- Masz rację - przytulił mnie, pocałował w czoło i leżeliśmy tak dłuższą chwilę..

DAVE

- To było za krótkie i nie wyraźne połączenie, nie wystarczy!
- To był ON! Mało mnie to obchodzi, macie wszczynać poszukiwanie miejsca skąd to było! - krzyknąłem. Słyszałem, to był Szymon, oni żyją!
- Dave, ja wiem że to ciężkie, ale musimy to zaakceptowac... oni nie żyją.. - powiedziała łagodnie ze smutkiem Mili kładąc mi rękę na ramieniu. Spojrzałem na nią..
- ..masz rację.. - westchnąłem i udałem się do samochodu. Droga do domu była monotonna. Znana na pamięć. Po zaparkowaniu wozu 30 koków prosto, 3 w prawo, stopień, 2 kroki. Otwórz drzwi, zamknij drzwi. Zdejmij buty, odwieś marynarkę. Udałem się do pokoju chłopaków... najpierw do zielonego pokoju Teodora wraz z pudełkiem w tym samym kolorze... Mili ma rację, muszę się z tym pogodzić, minęło pół roku.. zacząłem pakować. Poczynając od kołdry, ulubione pluszaki, kończąc na zdjęciach i perkusji. Pakowanie wszystkiego zajęło mi około godziny, walczyłem ze zbierającymi się łzami. Stanąłem z kartonem i rozejrzałem się po zielonych ścianach... Tak tu bez niego pusto.. Wyszedłem zamykając pokój z pudełkiem na klucz i schowałem do do kieszeni spodni. Zostawiłem jednak zielony napis na drzwiach "Teodor" przyozdobiony babeczkami... przeszedłem do pokoju Szymona, otwierając drzwi z napisem "Szymon" i przyozdobiony fiolkami 3D. Do niebieskiego pudła wszystkie książki, ozdoby... i powtórzyłem wszystkie czynności, co w pokoju Teodora. Klucz schowany został do tej samej kieszeni. Stanąłem na końcu korytarza, niepewnie. Widziałem czerwone drzwi, ze złotym napisem imienia... wszędzie gitary, nie ład a drzwiach... Nie, nie dzisiaj, nie dam rady. Wycofywałem się powoli i ruszyłem do kuchni. Wyjąłem stamtąd z szafki zeszyt z przepisami Teodora i odłożyłem na blat. Z salonu sprzątnąłem wszystkie gry oraz sprzęty również na blat. Z pokoju muzycznego wyniosłem wszystkie instrumenty do garażu, do wielkiego kartonu. Fortepian przykryłem płachtą i zamknąłem pokój na klucz. Wróciłem do kuchni i spakowałem w kolorowy karton wszystkie rzeczy. Pozdejmowałem zdjęcia ze ścian i umieściłem w pudle. Wszystkie wyniosłem do pokoju Teodora. Spojrzałem na zegarek w salonie - 19:48...
- Chłopaki, wyłąc.... - przestałem. Z przyzwyczajenia miałem krzyknąć, wyłączcie telewizor i spać.. Tak strasznie mi ich brakuje...

LINDSAY

 - Fuck! Oni nie mogą być szczęśliwi! - krzyknęłam waląc pięścią w stół.
- Siostrzyczko... a od czego mamy roczny starz w szkole magii i czarodziejstwa Hogward?
- Hm.. tak to rozegramy - uśmiechnęłam się szatańsko i wyjęłam swoją różdżkę.

NASTĘPNY DZIEŃ

ALVIN

Przeciągnąłem się i chciałem spojrzeć na zegarek.. no tak, to wkurzające - nigdy nie wiemy która tu godzina. Westchnąłem i spojrzałem na bok - widziałem Britt leżącą na mojej klatce piersiowej, wtulonej we mnie i dopiero się zorientowałem że ją przytulam. No tak, pewnie tu wczoraj usnęliśmy.. mógłbym patrzeć na jej niewinną twarzyczkę godzinami. W pewnej chwili lekko otworzyła oczy.
- Dzień dobry Księżniczko - powiedziałem cicho, a ona nie zwróciła uwagi. Westchnęła i wstała trzepiąc się. Ruszyłem w jej ślady zdezorientowany.
- Britt, co się stało? Czemu mnie ignorujesz? - zapytałem, lecz znowu nie zwróciła na mnie uwagi. Tylko poszła do domu, na plażę. Po drodze spotkałem Szymona i Leo z dziewczynami z tym samym problemem co ja
- Co im się stało?! - spytałem już wkurzony.
- Nie wiem, jakbyśmy byli niewidzialni! - odpowiedział mi Leo.

BRITTANY

- Ech... musiał mnie zostawić, musiał.! Inaczej nie byłby sobą! - wyżaliłam się dziewczynom.
- Szymon to samo!
- Leo też! Ignoranci..

Doszłyśmy spokojnie do plaży gdzie Ella szukała Teo.
- Ella? Co się stało, gdzie on jest? - to podejrzane..
- Nie wiem, od rana go nie widziałam! - powiedziała zrozpaczona.
- Dziewczyny, nie uważacie że to.. dziwne? Oni wszyscy naraz zniknęli, bez znaku... - powiedziałam zaniepokojona.
- Tak... poszukajmy ich - powiedziała Sara i ruszyłyśmy w głąb puszczy.

SZYMON

- Czy wy to słyszeliście?! - krzyknął mocno zdenerwowany Alvin.
- T-to... niemożliwe! - powiedział Teo.
- Tak, jakim cudem my się widzimy i słyszmy a one nas nie?! - dodał Leo.
- Nie wiem.. ale to bardzo podejrzane, chodźmy za nimi lepiej. - zaproponowałem i ruszyliśmy w ślad za dziewczynami. 

DAVE

Wstałem z okropną ciszą. Zwykle oni mnie budzili... zwlokłem się z łóżka, wypiłem kawę i ubrałem się. Westchnąłem, wziąłem dwa czerwone pudła i ruszyłem do jego pokoju... nie byłem tam od pół roku. Pociągnąłem niepewnie klamkę i uchyliłem drzwi. Odrazu poczułem ten zapach... jego perfum i żelu do włosów. Ostatkami sił woli nie wycofałem się i wszedłem tak. Rozejrzałem się ze łzami w oczach.. Postawiłem pudło na podłodze i podszedłem do łóżka. Zdjąłem kołdrę i poduchy, złożyłem i włożyłem do pudła. Z półek pozdejmowałem papiery, nieliczne książki, komiksy, konsole. Posprzątałem słuchawki, odtwarzacze do tego samego pudła. Podszedłem do okna... Zdjąłem z parapetu koce, komputer, tablet.. zostawiłem puszkę łączącą jego okno z oknem Brittany. Zdjąłem wszystko ze ścian i półek, podłogi. Gitarę i szczęśliwe kostki... wszystko schowane zostało do pudeł i wyniosłem przez pokój. Siłą woli wróciłem tam i zasłoniłem czerwono czarne zasłonki. Zostawiłem pusty pokój, bez dźwięku za sobą. Zamknąłem pokój z pudłami na klucz i włożyłem go do osobnej kieszeni i wróciłem do salonu. Nic już bez nich nie będzie takie samo...



Wiem, wiem... mega krótkie, ale ja muszę tu was zostawić w niepewności, w dramaturgii chwili! Przepraszam ;c tak sobie wymarzyłam ten rozdział, nie bijcie.. ale odbije się wam to ;)
Więc tak, o komentarzu to pamiętajcie, tak jak w ostatnim rozdziale tak? :) a o tym anonimie... dziękuję wam za to, że mnie broniliście, jesteście kochani, najlepsi, kocham was! <3