Rozdział 3

Heyka ludu ^^ Nawet nie chce mi się komentować tego, co znów zaszło w komentarzach, więc cóż... zaczynajmy :) A! I jak coś, to żaden fanfick mi nie doszedł -.-
A nie napisałam żadnego, ze zwykłego braku czasu..
I jeszcze lepsza jedna informacja ;) POSTARAM się, dodawać częstsze rozdziały... może trochę krótsze, ale np. 2-3 razy w tygodniu :)


BRITTANY

Poczułam czyjeś ręce mocno oplatające mnie w talii i poczułam delikatne perfumy. Nadal z zamkniętymi oczami mruknęłam i lekko się uśmiechnęłam. Poczułam lekki pocałunek na moich wargach, który był krótki i czuły.
- Dzień dobry Księżniczko - powiedział mi łagodny, spokojny głos który kochałam.
- Mogłabym mieć takie pobudki codziennie - zachichotałam otwierając oczy.
- Da się załatwić - puścił mi oczko.
- Która godzina? - zapytałam przeciągając się. W końcu, poszłam  spać... nawet nie wiem o której.
- 14 - odrzekł spokojnie - ale i tak wszyscy jeszcze śpią, wstałem tylko ja i Żaneta - zaśmiał się.
- Wiesz, nie dziwię się - odrzekłam - mamy na dzisiaj jakieś plany?
- Raczej nie... wiesz, Dave wrócił tylko na chwilę zobaczyć co u nas. Ma masę roboty przy tym albumie - westchnął.
- Biedaczek - podsumowałam i energicznie zeskoczyłam z łóżka, stając na równe nogi z szerokim uśmiechem. Nagle mina mi zrzedła. Zastygłam. Miałam mroczki przed oczami, a mój świat wirował. Zachwiałam się i upadłabym, gdyby nie silne ramiona Szymka.
- Britt? Co ci jest? - zapytał zmartwiony trzymając mnie na kolanach.
- Nic - odpowiedziałam cicho - to pewnie dlatego, że za szybko wstałam - uśmiechnęłam się słabo. Po chwili wstałam, tym razem ostrożniej. Zadowolona stwierdziłam z uśmiechem, że pewnie miałam rację.
- Dobra, wypad, chcę się ubrać - powiedziałam stojąc twarzą do mojego faceta.
- Jak chcesz mała - puścił mi oczko i wyszedł. Parsknęłam. Myślałam że się posprzecza! Ech.. cóż, powinnam była to przewidzieć. Pomimo kuszącej propozycji powrotu do łóżka udałam się w stronę okna. Na termometrze było dwadzieścia pięć stopni, słoneczko świeciło.. cóż, pogoda była świetna, idziemy na spacerek! Podeszłam szczęśliwa do szafy i zabrałam luźny, wiosenny strój. Składał się z długiej, pudrowej spódnicy, szarek bluzki z krótkim rękawem i srebrnych balerinek. Włosy spięłam do góry, gdyż tak lepiej wyglądają w połączeniu z długą spódnicą. Oczy lekko podkreśliłam tuszem, a wychodząc z pokoju zabrałam jeszcze torebkę od Mickela Corsa i założyłam zegarek, a do torby wrzuciłam złote okulary. Podeszłam do pierwszych drzwi - Sary. Otworzyłam je energicznie i zaczęłam klaskać budząc przy tym bliźniaczkę.
- Wstajemy mała! Taka piękna pogoda, idziemy na spacer, za 20 minut na dole! - powiedziałam z uśmiechem i wyszłam z pomieszczenia. To samo zrobiłam we wszystkich pokojach, oprócz Szymona i Żanety. Zeszłam na dół i skierowałam się do kuchni. Tam zastałam dyskutując dwójkę.
- O czym tak zaciekle gadacie? Robimy piknik w parku, zobaczcie jaka piękna pogoda! - entuzjastycznie podskoczyłam i odłożyłam torebkę na stół.
- Żan, pomożesz mi? Musimy zrobić jakieś jedzenie - skierowałam się do siostry - a ty Szymuś, mógłbyś spakować do torby koce, poduchy, głośnik, jakieś okulary bo ktoś pewnie zapomni, monopoly, badmintona, piłkę do... siatkówki, gitarę w pokrowiec, no i możesz wziąć jakieś ręczniki, bo z naszym szczęściem.. i jeszcze krem z filtrem - zakończyłam z uśmiechem, a chłopak poleciał na górę.
- To co, ja się zajmę sałatką z kurczakiem, zrobię też gyrosa, i jakąś leciutką. Mogę też przygotować owocową - zaproponowała Żaneta patrząc do lodówki.
- Dobra, to ja przygotuję kanapeczki, wezmę kiełbasę i chleb dla chłopaków bo pewnie zrobią ognisko, obmyję warzywa do świeżego jedzenia i spakuję wafle ryżowe i przekąski... no i zajmę się napojami - oznajmiłam i zabrałyśmy się do pracy. Naszykowałyśmy również kolorowe naczynia, a wszystko co przygotowałyśmy włożyłyśmy do plastikowych pojemników i razem z napojami spakowałyśmy do wiklinowego kosza. Gdy skończyłyśmy, akurat wszyscy zeszli. Dopiero wtedy obczaiłam, że ja, Żaneta i Sara byłyśmy ubrane prawie tak samo. Gdy i one się zorientowały, wszystkie się zaśmiałyśmy. Chwilę później zszedł Alvin z Szymonem niosąc średnią, wypakowaną, sportową torbę. Chwyciłam kluczyki do samochodu.
- Jedziemy - powiedziałam zadziornie zabierając wiklinowy koszyk i wyszliśmy z domu. Żaneta zamknęła drzwi wejściowe, podczas gdy my wpakowaliśmy wszystko do bagażnika samochodu. Dzisiejszy wyścig o miejsce z przodu wygrał Alvin, więc ja umiejscowiłam się z tyłu, oddając wcześniej kluczyki Szymonowi. W parku byliśmy po upływie 20 minut, przez sobotnie korki. Zaparkowaliśmy przy wejściu i wyszliśmy z samochodu. Znów chwyciłam koszyk, a Szymon torbę. Wybrałyśmy z dziewczynami idealne miejsce. Było to pod kilkoma dojrzewającymi wiśniami, które co jakiś czas zrzucały różowe płatki. Słońce docierało tam idealnie, mieliśmy bardzo dużo miejsca... i było przepięknie. Na szczęście wzięłam lustrzankę to porobimy sobie zdjęcia! Rozłożyliśmy pięć kolorowych koców i masę małych, tęczowych poduszek. Następnie razem z Sarą rozłożyłam jedzenie, podczas gdy Żaneta smarowała się kremem, ma bardzo wrażliwą skórę. Chłopaki zaś już grali w badmintona niezainteresowani niczym ani nikim. Puściłam muzykę w głośnikach, zwykłą, wiosenną składankę. Zadowolona z uroczego efektu, usiadłam wygodnie z dziewczynami i z założonymi okularami, leżąc i wdychając zapach zielonej trawy i upajając się kojącą ciszą i śpiewem ptaków zrelaksowałam się.
Nasz spokój trwał około dwudziestu minut, gdyż po tym czasie wszyscy jak na zawołanie staliśmy się głodni. Więc chłopcy zaczęli rozpalać ognisko na kiełbaski, a ja z dziewczynami zadowoliłyśmy się świeżą sałatką i owocami. Popiłyśmy to świeżo wyciskaną lemoniadą z miętą i lodem i zakończyłyśmy posiłek porcją owoców.
- Mamy ochotę porobić zdjęcia? - zapytałam sióstr.
- I to jaką - odparła Żaneta i wstałyśmy podskakując. Dziewczyny już ruszyły przed siebie po aparat do mojej torby, lecz ja musiałam się przytrzymać drzewa. Znów to samo, co rano... zawroty głowy i mroczki przed oczami ale o wiele mocniejsze.. Jednak po kilkunastu sekundach mi przeszło i gdy upewniłam się że nikt tego nie widział podbiegłam do dziewczyn.
Nasza sesja zdjęciowa trwała około godziny, ponieważ po tym czasie chłopaki zawołali nas na Monopoly. Pomimo tego, że jesteśmy prawie pełnoletni w większości, nadal uwielbiamy tą grę. Cała rozgrywka, wypełniona śmiechem, krzykami sprzeciwu, piskami i wygłupami trwała kilka godzin. Dopiero gdy się ściemniło złożyliśmy grę.
- Mam świeczki, nawet sporo.. może pośpiewamy? - zaproponowałam.
- A gitara? - zapytał Alvin.
-Tutaj - podał mu ją mój chłopak. Rozpaliłam szybko kilkadziesiąt małych świeczuszek wokół naszego legowiska i zajęłam miejsce przy Alvinie.
- Agosto poproszę - szepnęłam mu na ucho. Rzuciłam Żanecie porozumiewawcze spojrzenie, a ona już naszykowała mały, hiszpański instrument. Gdy tylko rozbrzmiały pierwsze dźwięki wstałam razem z Sarą i zaczęłyśmy tańczyć w rytm ukochanej muzyki.

Nunca al pasear por la orilla en agosto
Hizo pensar que te fueras con otro
Ya no puedo más desde que te has ido 
Aunque no estés no te vas al olvido

Era una historia de amor
Pero ahora ya sólo siento el dolor

Dónde estarás
Cuál tu camino
Sin ti me siento un clandestino
Dónde yo vaya
Veo tu rostro
Es un eterno, eterno agosto
Eterno, eterno agosto
Es un eterno, eterno agosto
Dónde yo vaya
Veo tu rostro
Es un eterno, eterno agosto

Sé que ahora ya no sabes ni quien era
Tengo el calor de los pies en la arena
Eras tú mi luz cuando yo me perdía 
Siempre sentí que tú me protegías

Siempre estaré aquí por ti
Da igual donde estés 
Yo quiero hacerte feliz

Dónde estarás
Cuál tu camino
Sin ti me siento un clandestino
Dónde yo vaya
Veo tu rostro
Es un eterno, eterno agosto
Eterno, eterno agosto
Es un eterno, eterno agosto
Dónde yo vaya
Veo tu rostro
Es un eterno, eterno agosto

Y ya no vas a volver, no
Y no hay más que hacer, no
Y ahora solo, ahora solo quedo yo

Dónde estarás
Cuál tu camino
Sin ti me siento un clandestino
Dónde yo vaya
Veo tu rostro
Es un eterno, eterno agosto
Dónde estarás
Cuál tu camino
Si ti me siento un clandestino
Dónde yo vaya
Veo tu rostro
Es un eterno, eterno agosto
Eterno, eterno agosto
Es un eterno, eterno agosto
Dónde yo vaya 
Veo tu rostro
Es un eterno, eterno agosto

Po zakończeniu piosenki obie stałyśmy bokiem do siebie stykając się biodrami z rękami w górze, a Szymon i Leo bili nam gorące brawa. Zaśmiałyśmy się i usiadłyśmy obok siebie. Nasze śpiewy, tańce i wygłupy trwały do późnej nocy. Ani z jedzenia, ani z picia nic już nie zostało, a świeczki pogasły lecz nam to nie przeszkadzało. Robiliśmy sobie masę zdjęć, filmików i różnych rzeczy, które na koniec dodawaliśmy na media społecznościowe dla fanów.
- Dobra, Dave napisał że już wrócił i żebyśmy i my się zbierali - mówił Szymon znad telefonu - więc jedziemy. - zarządził, co spotkało się z wszelką odmową i buczeniem. Tu jest tak fajnie, no!
- Nie, jedziemy - był bardzo stanowczy. Westchnęłam i zaczęłam pakować wszystkie moje rzeczy i puste naczynia. Pracą zespołową wszystko było sprzątnięte w piętnaście minut, a dziewczyny tym razem nie niosły nic. Gdy już mieliśmy jechać, zatrzymałam się przed drzwiami samochodu.
- Ja się chyba przejdę - stwierdziłam. Znów zrobiło mi się trochę słabo, więc wolałam mieć dostęp do świeżego powietrza.
- To idę z tobą - wyskoczył szybko Alvin z samochodu i stanął koło mnie. Miałam zaprotestować, ale cóż.. i tak to nie zmieni jego decyzji.
- Dobra, ale uważajcie na siebie. Jest już 23. - oznajmił Szymon i odjechali.
- Spacerku się panience zachciało? - zapytał zadziornie.
- Żeby pan wiedział - odpowiedziałam z przekąsem.
- Dzisiaj coś mnie nie ganiałaś - zaśmiał się.
- Cóż, spódnica robi swoje - dołączyłam do niego i ruszyliśmy drogą przez park. Był oświetlony lampami i księżycem.. było bardzo romantycznie. Szczególnie, uwzględniając porę.. Idąc cały czas się przekomarzaliśmy, podśpiewywaliśmy i ogólnie się wygłupialiśmy. W pewnym momencie, zaczęliśmy się chować przed sobą za drzewami cały czas biegając. Stanęłam na wielką wierzbą i oparłam się o nią ciężko dysząc. Co się ze mną dzieje?! Czułam się tak okropnie, że zsunęłam się po drzewie i nie mogłam nic z siebie wydusić, tylko głęboko i szybko oddychałam. Oparłam głowę o pień. Cholera, gdzie ten Alvin jak go potrzebuję?!

NARRATOR

Chłopak w czerwonej bluzie, niczego nie podejrzewając chodził spokojnie pomiędzy drzewami. Nagle zobaczył, pomimo czerni nocy okrywającej park, skrawek spódnicy rudej wystającej zza wierzby. Powolnym krokiem podszedł tam i spojrzał na wysokość około metra siedemdziesiąt - nic. Spojrzał na dół - i się przeraził. Brittany, leżała blada jak ściana, ledwo oddychając.
- Britt, nic ci nie jest? - ukucnął przy niej i zmarszczył czoło, lecz zachował zimną krew.
- Alvin, pomóż mi wstać - wyszeptała. Chłopak nie zastanawiając się nawet nad niczym, wziął ją na ręce. Była leciutka, drobniutka, więc nie stawiał jej i nie wypuszczał z umięśnionych ramion tylko idąc przed siebie. Poczuł również, jak dziewczyna usypia, a jej oddech się normuje.
- Nie rozumiem, dlaczego lubisz mnie tak nosić - dodała jeszcze i po chwili odpłynęła, nie słysząc już odpowiedzi bruneta.
- Bo gdy trzymam ciebie, trzymam w rękach mój cały świat..



*********************************************************************************

Oh ah jaka sielanka! :D Nie martwcie się, nie zawsze będzie tak nuuuuuuuudno xD I tak miiiiiiiło xD :D
Czemu Britt się tak źle czuje? Dlaczego Szymon tak rano wstał, skoro on też tak późno się położył? A może ma to związek z tym, że Żaneta również nie spała? Czemu Britt tak lubi "Agosto"? I dlaczego Alvin powiedział, że trzyma w rękach swój cały świat do Britt skoro ma dziewczynę?!
Em... ajć... chyyyyyba miałam tego nieeee robić... :D Ale co ja będę kasooować... :D
I jak, podoba się ogólnie? ^^ Akcja się rozwinie, obiecujem XD poprostu... mam za dużo pomysłów i wiecie, łepetyna mi eksploduje zaraz, muszę to wszystko ujednolicić :D
Ale jak na razie musimy się zadowolić tym co mamy!
Więc czekam cierpliwie na opnie, tych moich krótkich, głupich wypocin ^^ :****