Rozdział 1

Cóż, sądzę że prolog był dla was sporym zaskoczeniem... zwykle są one nudne ale mój chyba dostarczył tym razem emocji :D A teraz moi państwo, rozdział 1! ^^




ŻANETA

Obudziłam się jak zwykle, o 7. Zostało nam jeszcze kilka dni ferii, więc jak na mnie i tak późno wstałam. Sięgnęłam po okulary leżące na szafce przy łóżku i znów widziałam detale. Podniosłam się i pościeliłam purpurowe łóżko. Usiadłam na chwilę i rozejrzałam się po pomieszczeniu. Lawendowe ściany, obrazy z wrzosami, dębowe biurko, jasno fioletowe dwie komody, duże lustro... drzwi prowadzące do łazienki, lampki.. fioletowe dodatki.. i znalazłam miejsce dla siebie - okno z głębokim parapetem, wysłane ciemno fioletową poduchą którą zdobiło mnóstwo mniejszych we wszystkich odcieniach mojego ulubionego koloru. Na parapecie (jest dość spory) leżał również ładnie złożony purpurowy koc, z kulkami na brzegach oraz mój laptop - ciemno fioletowy z jasną literką "Ż". Ah.. najchętniej usiadłabym tam teraz i nie wstawała ale musiałam iść do łazienki się ubrać. Wybrałam z komody odpowiedni strój i szybko się ubrałam. Makijaż zajął mi 10 minut, więc o 7:30 byłam gotowa. Zeszłam na dół i zobaczyłam kartkę od Dave'a

Kto pierwszy wstanie niech idzie na zakupy

Pieniądze są pod kartką, lista zakupów na odwrocie. 

Wrócę dzisiaj później, nagrywamy płytę

Dave

"Przynajmniej się nie będę nudzić.." pomyślałam. Wzięłam kartkę i pieniądze i skierowałam się na górę, skąd wzięłam torbę, portfel i okulary. Na dole założyłam chustę i płaszcz i miałam już wychodzić, ale ktoś mi przeszkodził.

- Hey Żan - usłyszałam i kolana mi zmiękły - gdzie idziesz? - zapytał poprawiając niebieskie okulary.

- Na zakupy, Dave zostawił kartkę - odpowiedziałam i lekko się uśmiechnęłam. 

- Może ci pomogę? - TAK TAK TAK!

- Jak chcesz - odpowiedziałam najbardziej nonszalanckim tonem na jaki było mnie stać, ale w głębi duszy skakałam z radości. Szymon był już ubrany więc zarzucił tylko kurtkę i wyszliśmy. 

- Wyspałaś się? - zapytał. 

- Tak, a ty? - zawsze jak mi się śnisz to się wysypiam..

- A jakoś - mruknął i schował ręce do kieszeni.

- Słyszałam wczoraj twoją kłótnię z Britt.. - powiedziałam cicho spuszczając wzrok - dość często się ostatnio kłócicie. 

- Ma trudny okres, egzaminy, koncerty.. zresztą sama wiesz - westchnął - a jak twoja nauka?

- Wszystko umiem - poprawiłam z dumą okulary - wiesz, tak jakoś od roku - obydwoje się zaśmialiśmy.

- Ty mnie rozumiesz - dodał - Britt nie ma tego samego podejścia do nauki.

- Każdy ubi co innego - spojrzałam na niego nie zatrzymując się. 

- Uważaj! - poczułam jak łapie mnie za ramię i przyciąga do siebie. Wszystko działo się strasznie szybko, podmuch wiatru, jego silne ramiona, dzwonek. Jedną ręką dotknął mojej twarzy, druga obejmował w talii..

- Nic ci nie jest? Durni rowerzyści nie patrzący na drogę! 

- Jestem cała, dziękuję - odpowiedziałam zgodnie z prawdą. W tych ramionach zawsze będę cała i zdrowa. 

- To idziemy? - zapytał i odsunęliśmy się od siebie, choć ja z niechęcią.

- Jasne - uśmiechnęłam się.

SARA

- Leo chodź tutaj i mi pomóż! - krzyknęłam z kuchni, z chłopak w natychmiastowym tempie znalazł się obok mnie.
- Co się stało?! - krzyknął zmartwiony.
- Nie mogę zdjąć mąki - uśmiechnęłam się słodko, a on odetchnął z ulgą. Dopiero teraz zauważyłam że jest w samych spodniach od piżamy, a jego umięśniony tors nie jest ukrywany pod bluzką.
- Mmm.. lubię twój tors - mruknęłam jeżdżąc mu paznokciem po klacie.
- Chcesz tą mąkę?
- Chyba nie jest mi teraz niezbędna to funkcjonowania - oznajmiłam i spojrzałam mu w oczy. Tańczyły w nich iskierki wesołości i miłości.
- Mówisz? - mruknął - to bardzo dobrze - dodał i wpił się w moje usta. Jęknęłam cicho i uśmiechnęłam się nie zaprzestając czynności. Uniósł mnie lekko i posadził na blacie, więc nie miałam problemu ze staniem na palcach. Zszedł pocałunkami na moją szyję, a ja odchyliłam głowę - to mój słaby punkt. Po chwili przestał i spojrzał mi w oczy. Złożył na moich ustach słodki, namiętny, czuły i krótki ostatni pocałunek.
- Uwielbiam się z tobą całować - powiedziałam z lekką zadyszką i uśmiechem - a teraz podaj mi mąkę - zaśmialiśmy się oboje. Odszedł ode mnie kawałek i zdjął potrzebny składnik z najwyższej półki.
- Proszę, Księżniczko - podał mi z ukłonem.
- Dziękuję, mój rycerzu - odpowiedziałam i z gracją zeskoczyłam z blatu - pomożesz mi robić naleśniki?
- Jasne - i zaczęliśmy wyciągać wszystkie potrzebne składniki. Mąka już jest, więc jajka, mleko, olej, mikser, miska i patelnia. Po przygotowaniu ciasta stanęłam przed kuchenką i skupiona smażyłam cienkie placki. Nagle poczułam jak "ktoś" obejmuje mnie od tyłu w talii i kładzie głowę na moim ramieniu. Oparłam swoją głowę, o jego i zdjęłam ostatniego naleśnika z uśmiechem. Spojrzałam na talerz - wyszło ich dość sporo.
- Brakuje tylko syropu klonowego - powiedziałam odwracając tak głowę, że patrzyłam mu w oczy.
- Chyba jest w lodówce - dał mi szybkiego całusa w policzek i wyjął słodki sos. Na naszykowane talerze nałożyłam nam po dwa, ciepłe naleśniki, a Leo polał je syropem. Usiedliśmy obok siebie konsumując w przyjemnej ciszy, spoglądając co chwilę na siebie. Po skończonym posiłku umyłam talerze, a Leo resztę naleśników zakrył folią i wstawił do lodówki.
- Reszta śpi? - zapytałam wycierając ręce.
- Alvin na pewno - zaśmiał się.
- Britt pewnie też - dołączyłam do niego - A Żaneta i Szymek?
- Wybyli gdzieś rano.. pasują do siebie - poruszył śmiesznie brwiami, a ja się zaśmiałam.
- Pasują czy nie, Szymon jest z Britt - powiedziałam stanowczo.
- Ta.. wiem. Co dzisiaj chcesz robić?
- Myślałam żeby pójść na cmentarz. Przydałoby się tam posprzątać, postawić nowe świece i świeże kwiaty.
- A potem może zbierzemy wszystkich na paintbolla? - zapytał z nadzieją.
- Niech ci będzie - zaśmiałam się - to za pół godziny na dole - powiedziałam i szybko pobiegłam na górę. Zamknęłam za sobą jasne drzwi i ze śmiechem oparłam się na chwilę o nie. Jak ja go kocham! Westchnęłam i podeszłam do szafy. Dobór odpowiedniego stroju nie zajął mi dużo czasu, nie muszę się jakoś stroić żeby się przypodobać Leo. Zabrałam do łazienki zwykłe jeansy, żółte koszulę, szary zegarek i żółte trampki. Umyłam zęby, ubrałam się i lekko się umalowałam. Na koniec psiknęłam się pomarańczowymi perfumami i z włosów zrobiłam dwa warkocze opadające mi na ramiona. Zadowolona zeszłam na dół z szarą torbą i założyłam żółtą kurtkę. Po chwili zszedł Leo, który też się specjalnie nie odstawiał. Zwykły t-shirt, bluzka i sportowe buty. Ale mi i tak się podobał. Zarzucił kurtkę i mieliśmy już wychodzić, ale weszłam jeszcze na chwilę do kuchni.
- Zostawię im kartkę, że niedługo wrócimy - wyjaśniłam i nabazgrałam kilka słów na żółtej samoprzylepnej karteczce umieszczając ją na lodówce. Schowałam długopis do torby i wyszliśmy.


BRITTANY

Obudziło mnie światło przebijające się przez zasłonki na oknach. Jęknęłam niezadowolona ale wyczołgałam się (dosłownie) spod kołdry i opadłam na miękki dywan. Leżałam tak kilka minut rozciągając się aż w końcu podniosłam leniwą dupę i założyłam szlafrok. Półprzytomna zeszłam do kuchni i zobaczyłam kartkę na lodówce.

Dave dzisiaj będzie późno, 

Szymon i Żaneta prawdopodobnie poszli na zakupy, 

a ja i Leo poszliśmy na cmentarz.

Po obiedzie idziemy na paintbolla wszyscy razem

Naleśniki w lodówce :* 

Sara

- Super - mruknęłam i wyjęłam sobie dwa naleśniki i szklankę soku pomarańczowego. Z takim śniadaniem udałam się do salonu, którego podłoga była pokryta puchatym, białym dywanem. Przeleciałam wzrokiem po skórzanej, miękkiej kanapie, na której widniały różnokolorowe poduszki, po wielkim kinie domowym na przeciwległej, biało-beżowej ścianie oraz po ceglanym kominku z prawej strony kanapy, przy ścianie. Ominęłam stolik stojący na dywanie przed kanapą i dwa, bujane, wiklinowe fotele umieszczone przed kominkiem, na których leżały duże, wygodne poduchy. Legnęłam na kanapie i włączyłam telewizor zajadając się naleśnikami. Usłyszałam jak ktoś schodzi ze schodów i zauważyłam w rogu pokoju opierającego się o ścianę bruneta w samych spodniach od piżamy, włosach w nieładzie i śpiącej minie. Drapał się po głowie. Ale jego klata i mięśnie.. cóż, trzeba przyznać że robią wrażenie.

- Gdzie wszyscy? - zapytał marszcząc brwi na zaspanej twarzy.

- Wybyli - odpowiedziałam przełykając napój - naleśniki w lodówce. - dodałam i przeniosłam wzrok na telewizor. Po skończonym posiłku odstawiłam naczynia na stolik i się położyłam na brzuchu. Nagle poczułam jak ktoś lekko na mnie siada i kładzie mi ręce na ramionach. Cała się spięłam i chciałam zrzucić osobę która mnie uwięziła ale oczywiście była za silna.

- Złaź ze mnie - warknęłam.

- Strasznie spięta jesteś - zaśmiał się - odpręż się, chcę ci tylko masaż zrobić - przed oczami pokazał mi malinowy olejek - mój ulubiony.. 

- Nie potrzebuję - syknęłam, choć tak na prawdę plecy mnie bardzo bolały. 

- Oj daj się przeprosić za wczoraj... 

- Nie jestem twoją landryną, nie będziesz mi robił masażu, spadaj. 

- Jak wolisz - odstawił butelkę i już myślałam że ze mnie zejdzie ale grubo się myliłam, bo zaczął mnie łaskotać a ja się wiłam i śmiałam jak głupia.

- A-Alvin! - krzyczałam pomiędzy napadami śmiechu - p-przes-przestań! 

- To powiedz że jestem najlepszym piosenkarzem, tancerzem i najprzystojniejszym facetem na tej planecie - powiedział mi do ucha.

- Ha! Chyba śnisz! - krzyknęłam a on znów zaczął mnie łaskotać. Jakimś cudem udało mi się wstać i przeskoczyłam nadal ze śmiechem na drugą stronę kanapy.

- I tak cię złapię - powiedział z zadziornym uśmiechem. 

- Nie bądź tego taki pewny - dodałam i kątem oka zobaczyłam moje wybawienie - schody! Nie tracąc czasu poleciałam jak torpeda na górę i zabarykadowałam się w pokoju. - Ha! Miller górą, bim bam! - krzyknęłam zadowolona odwracając się i mało nie umarłam ze strachu, bo kto stał w moim pokoju? Alvin we własnej postaci!

- Okienko - odpowiedział na moje niezadane pytanie i uśmiechem.

- Chcę się ubrać, wyjdź - powiedziałam. 

- Chętnie popatrzę - zaśmiał się.

- To idź sobie patrz na Lindsay - wypchnęłam go z pokoju i zamknęłam go na klucz, robiąc potem to samo z oknem. Westchnęłam i podeszłam do szafy. Strój na wieczorny koncert już wisiał, a więc przynajmniej to miałam z głowy. 

- Coś wygodnego i czarnego... hm... - zastanowiłam się chwilę i wybrałam zwykłe czarne getry, czarną bluzę z nadrukiem batmana i czarne konwersy. Dobrałam do tego również czarną kurtkę, którą i tak zdejmę przed zabawą. Ubrałam się, umalowałam i byłam gotowa. Usłyszałam jak na dole wchodzą nasze zguby, wszystkie. Zeszłam i zobaczyłam Sarę i Leo biegnących na górę się przebrać, Żanetę i Szymona wchodzących z siatkami do kuchni i Alvina siedzącego przed telewizorem. Westchnęłam i ruszyłam do kuchni.

- Żan, może idź się przebrać na paintbolla, ja tu pomogę - uśmiechnęłam się do siostry.

- Dzięki - odwzajemniła mój gest i poleciała na górę.

- Gdzie byliście? - zapytałam obojętni wypakowując siatkę. 

- W kilku sklepach - odpowiedział - ślicznie wyglądasz.

- To tylko dres - mruknęłam i włożyłam mleko do lodówki. 

- Coś się stało? - zmarszczył brwi.

- Nie - odpowiedziałam automatycznie i odwróciłam się twarzą w jego stronę - a miało?
- Nie - wymieniliśmy się podejrzliwymi spojrzeniami.
- Zaczęłaś już naukę do egzaminów? Moglibyśmy iść razem się pouczyć, do biblioteki.. - zaproponował nalewając sobie wody.
- W bibliotece to można co innego robić - dodałam zalotnie.
- Za 3 miesiące mam maturę, a ty egzaminy końcowo-roczne.
- I będziesz mi o tym truł całymi dniami - przewróciłam oczami - chciałabym się wyluzować..
- A nauka?
- Nauka i nauka, mam jeszcze cały weekend ferii - mruknęłam i poczułam wibracje telefonu. Przesunęłam palcem po ekranie - Dave? Stało się coś?
- Brittany, zbierz proszę wszystkich i daj na głośnik.
- HEY! CHODŹCIE DO KUCHNI! - krzyknęłam i po chwili wszyscy siedzieliśmy przy wyspie kuchennej.
- Mam do was ważną sprawę. Macie możliwość wyruszenia w 3-miesięczną trasę koncertową.





*********************************************************************************

I... koniec :D Kocham was zostawiać w takich momentach kochane wy moje <3 <3
Czy zgodzą się wyjechać? Co z nauką Szymka i Żanety? Co ze związkiem Alvina i Lindsay?
Aj... miałam tak nie robić.... :D Hahahaha :D No, ale jak się podoba? ^^
I widzicie dzisiaj jestem łaskawa! Nie ma 19 a już rozdział :D