The Magic School cz. 8 - Powrót.

Heyka :D Dzisiaj obrazek tak z innej beczki.. bo oni są tacy słodcy! *o* Ale to inna tematyka bloga, i nie żałuję :D To... zaczynamy ^^



3 GRUDNIA 2015r.

HOLLYWOOD

Brązowooki brunet siedział na ganku przed swoim domem, patrząc na gwiazdy. Była piękna noc. Nie taka, jak na wyspie której nie pamiętał.. ale jak na miasto, było miliony gwiazd. Dzieci wróciły już na początku grudnia do domu na święta, z czego Dave i Mili bardzo się ucieszyli. Austin, Ally, Trish i Dez wrócili do Maiami na święta, a Czkawka i Astrid do siebie, na Berk. Za to Iga, Kasia i Shadow pojechały do dziadków, gdzie miały się spotkać z całą rodziną. Wszyscy bardzo się stęsknili za rodziną. Sara i Leo mieszkają razem z bohaterami. Leo u chłopaków, a Sara w pokoju gościnnym - teraz już jej pokoju, na stałe - u dziewczyn. Nikt bowiem nawet nie odważył się wejść i odsłonić zasłonek w pokoju zmarłej artystki. Dzisiejszy dzień spędzili w swoim gronie. Dziewczyny udały się z ciocią na zakupy, a chłopaki posiedzieli razem przed telewizorem i i duuuuużo rozmawiali. Było już dość późno, prawie północ. W domu na przeciwko nie było już zapalonych świateł, a w domu za chłopakiem siedzącym na ławce świeciła się lampka tylko w jego pokoju. Było chłodno, w końcu to grudzień, ale Alvinowi to nie przeszkadzało. W końcu jednak postanowił wrócić do domu. Wchodząc, zamknął drzwi na zamek, a potem zwinnie i bezszelestnie ukrył się w swoim pokoju. Wszyscy już udawali, że otrząsnęli się z dramatycznej śmierci dziewczyny. Dave i Mili byli silni przed dzieciakami, ale w głębi duszy bardzo cierpieli. Szymon, Theodor i Leo, choć nie byli tak związani z Britt jak Alvin również mocno odczuwali jej brak. Siostry.. siostrom bardzo brakuje liderki, tak samo jak Sarze. Była ich dopełnieniem, była ich gwiazdą... Ale nikt nie czuł się jak Alvin. Jak Alvin, który śmiał się, żartował, był czasem wredny i nieodpowiedzialny.. ale nie nikt nie zauważył że w jego oczach nie ma już tamtego błysku który towarzyszył mu od dnia kiedy ujrzał błękitne fale oczu tej dziewczyny. I choć wszyscy byli już "OK" nikt, powtarzam nikt nie odważył się wymówić JEJ imienia w obecności chłopaka. Nikt. Dzisiaj, minął rok i dwa tygodnie od jej śmierci. W dwa tygodnie wcześniej była wielka uroczystość w Hogwarcie. I choć jej grób nigdy nie był pusty, nie było ani jednej zgaszonej świeczki ani żaden kwiat nie był uschnięty (o co dbał codziennie ten, który najbardziej się "otrząsnął") to tego dnia wyglądał jeszcze piękniej. Pudrowo-białe kwiaty i setki zniczy pięknie się prezentowały. Ten dzień nie był jak każdy, bo wszyscy wiedzieli że ona by tego nie chciała. Zamiast na czarno, wszyscy byli ubrani od stóp do głów (oprócz Ślizgonów...) na różowo, w jej ulubionym kolorze, nawet chłopcy. Ale wróćmy do teraźniejszości..

ALVIN

Wszedłem do pokoju i zamknąłem szybko drzwi. Zapaliłem małą lampkę i przebrałem się w dres wyciągnięty z walizki ukrytej pod łóżkiem. Włączyłem MP3 i puściłem muzykę na tyle głośno by ją poczuć, ale na tyle cicho żeby nikogo nie obudzić. Usiadłem na parapecie i popatrzyłem na sąsiednie okno. Było zasłonięte.. ciekawe jak jest w środku. Czy bardzo się zmieniło... Nie myśl o tym Seville! Spojrzałem na dół i moje kąciki ust lekko się uniosły. Ujrzałem tą puszkę.. wspomnienie pierwszego dnia spędzonego razem.. Odrzuciłem ją na bok i wstałem zirytowany przeczesując włosy ręką. Jestem tu jeden dzień, jeden, niecały, pieprzony dzień a już moja głowa jest jej pełna! Nie mogę tu być! Zabrałem słuchawki, zarzuciłem bluzę i założyłem sportowe buty szybko wychodząc z mieszkania z kluczami. Puściłem muzykę na full w słuchawkach i szedłem przed siebie ciemnymi ulicami miasta.
- Nie słuchaj tak głośno, proszę.. - usłyszałem. Nie.. to nie ona, masz już zwidy od tego miasta Seville! Skarciłem się w myślach, ale ściszyłem o trzy stopnie.
- Gonisz! - zaczęła uciekać lekko mnie dotykając a ja popędziłem za nią ze śmiechem.
- Nie masz ze mną szans! 
- Pogadamy jak mnie złapiesz!
- Mam dość tych sentymentów! - krzyknąłem sam na siebie i odrzucając słuchawki kopnąłem w drzewo. - Koniec! Jej tu nie ma! Ona nie żyje! Rozumiesz?! Nie żyje! Byłem tego pierdolonym świadkiem! I nic nie mogłem zrobić! Albo mogłem.. nie wiem już sam, mam dość tego Hollywood! - krzyczał sam do siebie kopiąc nadal drzewo. Nie był w stanie wymówić jej imienia ale to miasto.. to za dużo. To za wcześnie, rok to za mało żeby móc wrócić w to miejsce. Ale co zrobić, wrócił i jest tu przepełniony furią. O 1 w nocy, w parku centralnym w Hollywood.
- Hey, wszystko dobrze? - zapytała drobna postać ukrywająca się pod czarnym wachlarzem nocy. Alvin spojrzał w tamtą stronę z wściekłością, ale gdy po budowie poznał że to dziewczyna trochę się uspokoił.
- Tak jakby - mruknął niezadowolony, że ktoś mu przerywa - ale co ty tu w ogóle robisz o tej godzinie? - zapytał bo zżerała go ciekawość.
- O to samo mogłabym zapytać ciebie - zaśmiała się. - jestem Chloe - dodała wyciągając przed siebie drobną dłoń.
- Alvin - odpowiedział chłopak niepewnie i lekko i szybko uścisnął jej dłoń. Nie dotykał żadnej dziewczyny od czasów JEJ. - Może cię odprowadzić? - zaproponował sam nie miał pojęcia dlaczego.
- ie chcę ci robić kłopotu..
- To żaden kłopot, jeszcze coś ci się stanie - mrugnął do niej ale nie był pewien czy w tych egipskich ciemnościach cokolwiek zauważy. Idąc rozmawiali tak swobodnie, jakby znali się od lat a nie od kilku minut. Chłopak choć na chwilę zapomniał o swoich problemach, a dziewczyna nie miała pojęcia że odprowadza ją do domu idol nastolatek i gwiazda rocka Alvin Seville.
- To tutaj - powiedziała stając przed bramą jakby ze spuszczoną głową.
- Może dasz mi swój numer? - zapytał chłopak.
- Z chęcią - uśmiechnęła się - masz telefon?
- Tak, a ty mi zapisz swój - wymienili się telefonami i numerami i znowu stali przed sobą patrząc wszędzie byle nie na siebie.
- To.. dobranoc .. i dziękuję za odprowadzenie - powiedziała i całując go w policzek zniknęła za bramą. Ale dla chłopaka było to trochę za dużo, jak na jeden wieczór i pierwsze spotkanie z dziewczyną spoza jego grona znajomych od tamtego dnia. Stał chwilę układając sobie wszystko w głowie i wrócił do domu, zapisując po drodze numer dziewczyny jako - Chloe ;) .

Wszedłem do domu i ponownie udałem się do swojego pokoju. Stanąłem przed oknem i zadzwoniłęm do niej.
- Hey, tu Britt! Niestety nie mogę odebrać, pojęcia nie mam czemu ale oddzwonię. Zostaw wiadomość po sam wiesz czym - zaśmiała się w słuchawce, a w oczach chłopaka pojawiły się szkiełka. Patrząc na zasłonki znów wybrał ten numer.
- Hey, tu.. Skrzynka pocztowa pełna. - odezwał się głos automatu kompletnie dezorientując chłopaka.
- Co? - spytał sam siebie i znów zadzwonił, z tym samym skutkiem.
- Nie usłyszę jej więcej - szepnął sam do siebie u usiadł na podłodze ukrywając twarz w dłoniach. Nie płakał, ale tak właśnie chciał siedzieć. Nie mógł ju patrzeć na to okno, a o spaniu nie ma mowy. Nie uśnie, dopóki nie wejdzie do tamtego pokoju.


I'm at a payphone trying to call home
All of my change I spent on youWhere have the times goneBaby it's all wrong, where are the plans we made for two?
Yeah, I, I know it's hard to rememberThe people we used to beIt's even harder to pictureThat you're not here next to meYou say it's too late to make itBut is it too late to try?And in our time that you wastedAll of our bridges burned down
I've wasted my nightsYou turned out the lightsNow I'm paralyzedStill stuck in that time when we called it loveBut even the sun sets in paradise
I'm at a payphone trying to call homeAll of my change I spent on youWhere have the times goneBaby it's all wrong, where are the plans we made for two?
If happy ever after did existI would still be holding you like thisAll those fairytales are full of shitOne more fucking love song I'll be sick
You turned your back on tomorrowCause you forget yesterdayI gave you my love to borrowBut you just gave it awayYou can't expect me to be fineI don't expect you to careI know I've said it beforeBut all of our bridges burned down
I've wasted my nightsYou turned out the lightsNow I'm paralyzedStill stucked in that time when we called it loveBut even the sun sets in paradise
I'm at a payphone trying to call homeAll of my change I spent on youWhere have the times goneBaby it's all wrong, where are the plans we made for two?
If happy ever after did existI would still be holding you like thisAll those fairytales are full of shitOne more fucking love song I'll be sick
Now I'm at a payphone...
Man fuck that shitI'll be out spending all this money while you sitting roundWondering why it wasn't you who came up from nothingMade it from the bottomNow when you see me I'm stunningAnd all of my cars start with the push up a buttonTelling me the chances I blew up or whatever you call itSwitched the number to my phoneSo you never could call itDon't need my name on my showYou can tell it I'm ballin'Swish, what a shame could have got pickedHad a really good game but you missed your last shotSo you talk about who you see at the topOr what you could've sawBut sad to say it's over forPhantom pulled up valet open doorsWiz like go away, got what you was looking forNow ask me who they wantSo you can go and take that little piece of shit with you
I'm at a payphone trying to call homeAll of my change I spent on youWhere have the times goneBaby it's all wrong, where are the plans we made for two?
If happy ever after did existI would still be holding you like thisAll those fairytales are full of shitOne more fucking love song I'll be sick
Now I'm at a payphone...



Chłopak komponował piosenkę i słowa przez resztę czasu, a gdy skończył była już godzina 8 rano. W jego domu już wszyscy wstali, a domu na przeciwko również więc przebrał bluzę z zszedł na dół.
- Siemka wszystkim  - powiedział entuzjastycznie.
- Alvin, o tej porze/ - zapytał zdziwiony Dave z uśmiechem.
- Tak jakoś.. co jest na śniadanie?
- Sok pomarańczowy i kanapki - odpowiedział mężczyzna - i dzisiaj jedziemy do centrum handlowego o 12 więc jeżeli chcesz coś załatwić to zrób to teraz-  ostrzegł.
- Spokojnie, Dave! Czy j się kiedykolwiek spóźniłem? - zapytał chłopak z powagą na co cały dom łącznie z samym mówcą wybuchł śmiechem.
- Poważnie Alvin, bądź na 12.
- Dobra, będę - powiedział chłopak i gdy zjadł śniadanie wyszedł.
- Heyka - powiedział do słuchawki wybierając numer Chloe. - Obudziłem cię?
- Nie.. - odpowiedział zaspany głos w słuchawce. - Wybudziłeś mnie ze śpiączki, dzięki.. - odpowiedziała sarkastycznie.
- No, to wisisz mi przysługę - zaśmiał się chłopak  - w zamian przyjmę spacer po parku za pół godziny - powiedział i się ze śmiechem rozłączył zanim dziewczyna zdążyła zaprotestować. Nie miał pojęcia co go ciągnie do tej dziewczyny, i nie miał zamiaru tego rozkminiać. Zabrał deskorolkę ukrytą przed domem i ruszył w stronę parku wykonując różne triki. Dojechawszy na miejsce czekał w umówionym miejscu na dziewczynę. Nagle, zauważył w oddali ubraną w spodnie od dresu, czarną bluzę i pudrowe sportowe buty dziewczynę z włosami związanymi w kucyka, która jechała na desce. Gdy podjechała bliżej było widać napis na bluzie "CHLOE" na co chłopak się zaśmiał. Ale gdy podjechała tak blisko że mógł dostrzec jej twarz, zamarł.


*********************************************************************************



Tu tu tu duuuum! :D Kocham to pisać <3 :D Ale cóż :D No.. trochę zaskakujący, ale to dlatego że wszystko zgadłyście pod ostatnim rozdziałem >< jak ja mam was zaskakiwać.. mam za inteligentne czytelniczki :D Ale mniejsza! Mniejszy ten rozdział jest.. krótki, ale na prawdę mam baaardzo dużo nauki! >< ale.. Jak się podoba? ^^ ASK nie wiem kiedy dodam, chyba po testach, bo.. no rozumiecie :/ a jeszcze jadę po babcię do Krakowa... Ale jeszcze jedno - jak ja was kocham zostawiać w takich momentach :D A to tylko wstęp do tego, co ja wam szykuję na rocznicę! Ło matko, będzie się działo :D